Brytyjska grupa rockowa. Grupa powstała w Hertfordshire w 1968 początkowo pod nazwą Roundabout w następującym składzie: Ritchie Blackmore, Jon Lord, Nick Simper, Ian Paice oraz Rod Evans. Wspólnie z Led Zeppelin i Black Sabbath, jest uważana za pioniera hard rocka i heavy metalu, chociaż niektórzy członkowie zespołu uważają iż ich muzyki nie da się ściśle zaszufladkować do konkretnego gatunku[3]. Do swojej twórczości, zespół często włączał pierwiastek muzyki klasycznej, blues rocka, popu i rocka progresywnego[4]. Deep Purple został odnotowany w księdze Rekordów Guinessa, jako "Najgłośniejszy zespół świata"[5].Jak do tej pory, zespół sprzedał ponad 100 milionów płyt na całym świecie[6][7][8][9]. Deep Purple zajął 22. miejsce w rankingu VH1's Greatest Artists of Hard Rock[10]. Jeden z pierwszych i najbardziej wpływowych zespołów grających hard rock.
W trakcie swojej działalności zespół przeszedł wiele zmian personalnych, zaś w latach 1976-1984 był rozwiązany. Największy sukces odniósł drugi skład zespołu, zwany Mark II w skład którego wchodzili: Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord i Ian Paice[11].Ta linia była aktywna od roku 1969 do 1973, następnie od 1984 do 1989 i ponownie w 1993, gdy to współpraca na linii Blackmore-reszta zespołu wydała się niemożliwa. Obecnie skład Deep Purple jest bardzo stabilny (od momentu dołączenia do zespołu Steve'a Morse'a). Do roszad doszło jedynie na pozycji klawiszowca, gdy w 2002 roku Jon Lord, który postanowił poświęcić się muzyce klasycznej, został zastąpiony przez Dona Aireya. Od tego momentu Ian Paice jest jedynym członkiem zespołu występującym w nim nieprzerwanie od jego założenia.
Powstanie Deep Purple wiąże się z osobą Chrisa Curtisa, członka zespołu The Searchers. Formowanie zespołu rozpoczęło się na jesieni 1967 roku, wtedy to Curtis zaczął wysyłać telegramy do znajdującego się w Hamburgu Ritchiego Blackmore’a. Mniej więcej rok wcześniej na jednym z spotkań towarzyskich Curtis poznaje Tony’ego Edwardsa, początkującego biznesmana branży muzycznej. W 1967 odświeża znajomość z Edwardsem, przedstawiając mu propozycję menedżera powstającej właśnie grupy o nazwie Roundabout. Edwards bardzo przejęty nowym projektem do pomocy dobiera sobie Johna Colletę, szefa agencji reklamowej Castle, Chappel and Partners. Mając już zapewnioną opiekę menedżera Curtis zabrał się za utworzenie składu. Pierwszą osobą wybraną do zespołu został współlokator Curtisa, organista Jon Lord. W międzyczasie dzięki telegramom do Anglii udało się również ściągnąć gitarzystę Ritchiego Blackmore’a. Sam Curtis przewidywał dla siebie rolę wokalisty. W tym składzie opracowali wersje utworów takich jak „Strawberry Fields Forever” The Beatles i „You Keep Me Hanging On” The Supremes. Blackmore dodał też własny utwór instrumentalny „And the Address”. Jednocześnie Chris Curtis zaczął wpadać na coraz dziwniejsze pomysły - chociażby propozycję zatrudnienia w zespole Paula McCartney’a, czy granie koncertów na karuzeli - co prawie doprowadziło do zakończenia działalności Roundabout. Skutkiem tych zachowań było usunięcie Curtisa z Roundabout. W lutym 1968 zatrudniono w roli basisty Nicka Simpera, znajomego Jona Lorda z The Flowerpot Men. Jednocześnie rolę perkusisty dostał zarekomendowany przez Blackmore’a Bobby Woodman. W tym momencie kluczową sprawą stała się kwestia wyboru wokalisty. Jednym z kandydatów był…Ian Gillan, który będąc związany z Episode Six odmówił. Kolejnym kandydatem był Mick Angus, który polecił zespołowi perkusistę Iana Paice będącego jego zdaniem o niebo lepszym od Bobby’iego Woodmana. Oznaczało to też pożegnanie z tym drugim. Ostatecznie wokalistą został Rod Evans…znajomy Angusa. Tak zakończył się proces formowania pierwszego składu - Mark I, wtedy jeszcze Roundabout. Wokalistą był Rod Evans, gitarzystą Ritchie Blackmore, basistą Nick Simper, klawiszowcem Jon Lord, a perkusistą Ian Paice.
Początkowo zespół grał typowy rock głównego nurtu, inspirowany dokonaniami Vanilla Fudge. Pierwsze dwa albumy, choć nieźle sprzedające się w USA, pozostały niezauważone w Wielkiej Brytanii. W 1970 zespół spróbował swych sił w repertuarze progresywnym, nagrywając koncert na orkiestrę i grupę rockową.
Prawdziwa sława grupy rozpoczęła się w roku 1970, kiedy to skrystalizował się skład i ostatecznie wykształciło brzmienie. Niektórzy krytycy twierdzą, że cały ruch heavymetalowy wywodzi się od płyty Deep Purple in Rock wydanej w tym roku. Była ona oparta na rozbudowanych solówkach gitarowych i organowych, złożonych z melodyjnych riffów, oraz częstych imitacjach, charakterystycznym śpiewie i solidnie grającej sekcji rytmicznej. Deep Purple znalazło złoty środek pomiędzy prostym brzmieniem ówczesnego hard rocka, a nieco pretensjonalnym rockiem progresywnym. Z lat 1970-1973 pochodzi większość przebojów grupy. W roku 1972 zespół wydał album Machine Head, który uznawany jest za największe dokonanie grupy. To właśnie z tego albumu pochodzi najbardziej rozpoznawany utwór zespołu – "Smoke on the Water". Zespół rozpadł się w 1976 roku lecz w 1984 został reaktywowany i nagrał dwie płyty – Perfect Strangers oraz The House of Blue Light. Po trasie koncertowej promującej ten album doszło do kolejnego rozłamu w zespole - narastający konflikt pomiędzy Gillanem i Blackmorem spowodował opuszczenie grupy przez wokalistę. Jego miejsce zajął Joe Lynn Turner, wpółpracujący wcześniej z Blackmorem w zespole Rainbow. Skład ten nagrał płytę "Slaves and Masters". Album ten, odbiegający od wcześniejszych płyt Deep Purple, należy do najsłabszych płyt zespołu. Podczas pracy nad kolejnym albumem Joe Lynn został, z inicjatywy Lorda, Glovera i Paice'a, zastąpiony przez Gillana, co było sporym zaskoczeniem - Gillan w wywiadach zapowiadał, że jego przygoda z Deep Purple to już przeszłość. W tym, najbardziej znanym składzie, w 1993 roku została nagrana płyta The Battle Rages On... (Bitwa nadal wrze), którego tytuł znakomicie oddawał atmosferę napięcia między gitarzystą a wokalistą zespołu, która panowała już od pierwszego odejścia Iana Gillana z zespołu. Po tej właśnie płycie odszedł lider Ritchie Blackmore, zastąpiony na czas drugiej części trasy koncertowej przez Joe Satrianiego. Mimo dobrze układającej się współpracy Joe nie zdecydował się na dołączenie do Deep Purple na stałe. Stanowisko gitarzysty zespołu, jak się okazało już na stałe, objął Steve Morse - w 1994 roku zostaje oficjalnie gitarzystą „purpurowych”. W 2002 roku odszedł organista Jon Lord, którego zastąpił Don Airey.
poniedziałek, 12 grudnia 2011
Guns N' Roses
Amerykański zespół rockowy powstały w 1985 grający głównie hard rock. Powstały z połączenia dwóch zespołów - L.A. Guns i Hollywood Rose. Znany ze swego charakterystycznego brzmienia, w którym dominowały melodyjne duety gitar elektrycznych Slasha i Izzy'ego Stradlina oraz wysoki śpiew Axla Rose'a. Ma też na swoim koncie szereg ballad rockowych.
Grupa była "kamieniem milowym" na długiej drodze historii rockowej rebelii. Uzyskała, całkiem zresztą zasłużenie, miano bad boys (a także the most dangerous band in the world) końca lat osiemdziesiątych XX wieku. Rozpoczynając swą działalność w 1985 miała spore trudności w przebiciu się na rynku. Nieustanne koncertowanie, w końcu wyrobiło grupę fanów, wystarczającą do pokonania inercji rynku muzycznego. Od tego czasu Guns N' Roses stało się jednym z najpopularniejszych amerykańskich zespołów rockowych. Wskutek tarć personalnych, w początkach lat dziewięćdziesiątych grupa zniknęła ze sceny, ale nie zawiesiła swego istnienia. Powrót na scenę stał się jednak możliwy z nowymi muzykami, wobec nieprzejednanego stanowiska ex-członków zespołu, odmawiających współpracy z Axlem, który z kolei jest właścicielem praw do nazwy grupy. Pierwszy skład jako Hollywood Rose stanowili: Axl Rose (wokal), Izzy Stradlin (gitara rytmiczna), Rob Gardner (perkusja), Tracii Guns (gitara prowadząca) i Ole Beich (gitara basowa)
Wskutek kłótni Rose'a i Stradlina z resztą zespołu, pozostali członkowie odeszli z powrotem do L.A. Guns. Do Axla i Izzy'ego dołączył wkrótce basista Duff McKagan, który też przedstawił sobie resztki Hollywood Rose ze Slashem i Stevenem Adlerem, którzy w tym czasie tworzyli dwuosobowy zespół Road Crew. Cała piątka zgrała się tuż przed pierwszą "trasą" po klubach zachodniego wybrzeża USA załatwioną przez Duffa i tak powstała grupa Guns N' Roses. Mieliśmy wtedy do czynienia także z najlepszym i najdłużej grającym składem zespołu. Jeszcze w 1985 roku nagrali pierwsze demo, następnie drugie w 1986 roku już nieco poważniejsze, które wysłali do firm płytowych - kilka nagrań z tego demo znalazło się na ich pierwszej EP. Demo bardzo spodobało się wytwórni Geffen Records, którzy już wcześniej zwrócili na zespół uwagę za czasów ich występów w nocnych klubach. W 1987 roku ukazała się ich pierwsza duża płyta stając się jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki rockowej. Solówki Slasha, kompozycje Izzy'ego Stradlina i energiczne, często wulgarne teksty śpiewane przez Axla do dzisiaj znajdują nowych fanów i nowych nabywców. W tamtym okresie Guns N' Roses miało najgorszą opinię - niejednokrotnie odmawiano im meldunków w hotelach gdzie już ich znano lub gdzie wcześniej dotarła przed nimi ich sława - znani byli z tego, że doszczętnie demolowali swoje pokoje, prym wiódł tu wokalista Axl, który nie tylko niszczył wszystko co wpadło w oczy, ale kuł dziury w ścianach i wyrywał kable.
W wyniku problemów z narkotykami w maju 1990, Steven Adler został wyrzucony z zespołu. Na jego miejscu grało kilku perkusistów w czasie nagrań do płyt Use Your Illusion, a w końcu jeden z nich - Matt Sorum z formacji The Cult został na stałe. Ponadto mniej więcej w tym samym czasie zespół zasilony został klawiszowcem Dizzy Reedem, którego sceniczny debiut miał miejsce w Rio de Janeiro podczas drugiej edycji festiwalu Rock in Rio 20 stycznia 1991 roku. We wrześniu 1991 roku, po wydaniu podwójnego albumu Use Your Illusion grupę na własne życzenie opuścił Izzy Stradlin. W listopadzie tego samego roku gitarzystą zespołu został Gilby Clarke z formacji Kills for Thrills.
Po zakończeniu gigantycznej "Use your Illusion Tour" i wydaniu w międzyczasie płyty The Spaghetti Incident doszło do spięć w zespole. Z grupy wyrzucony został Gilby Clarke. Z zespołem grali Paul Huge, a także gitarzysta zespołu Ozzy'ego Osbourne'a Zakk Wylde. Stopniowo jednak skład zespołu zaczął się kruszyć. Z Guns N' Roses pożegnali się: w 1996 roku Slash, w 1997 Matt Sorum i Duff McKagan. Tym samym ostatnim członkiem oryginalnego składu pozostał Axl Rose. Po okresie milczenia zespół dał 2 koncerty (sylwestrowy występ w House of Blues w Las Vegas w 2001, oraz podczas trzeciej edycji Rock in Rio) w nowym składzie: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Paul Huge (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed i Chris Pittman (instrumenty klawiszowe)
Fanów niemile zaskoczyła kiepska forma Axla Rose oraz to, że barwa jego głosu uległa zmianie (znikł charakterystyczny skrzek, który zaczął powracać dopiero około roku 2002). Na dodatek po koncercie w House of Blues pojawiły się komentarze sugerujące, że Axl skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory "starych" Guns N' Roses i wciąż na nich zarabiać[3].
Jeszcze przed rozpoczęciem tras koncertowych po Europie i późniejszej po Ameryce w 2002 ze składu usunięty został Paul Huge, a na jego miejsce przyjęty został Richard Fortus. W takim składzie Guns N' Roses zagrali na przerwanej w połowie amerykańskiej trasie w 2002 roku: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed, Chris Pittman (instrumenty klawiszowe). Około rok później z zespołu odszedł gitarzysta Buckethead.
1 kwietnia 2005 roku wyciekł utwór pod tytułem IRS, na początku były to tylko krótkie urywki lecz po pewnym czasie ukazała się prawie pełna wersja utworu (prawdopodobnie brakuje początku). Wydawało się że w tym roku ukaże się płyta Chinese Democracy. Pojawiło się wiele plotek na jej temat, także manager Guns N' Roses - Merck Mercuriadis mówił, że rok 2005 będzie rokiem Guns N' Roses. Na przełomie listopada i grudnia basista zespołu Tommy Stinson powiedział w jednym z wywiadów, że nowy album jest w tej chwili w trakcie miksowania.
13 stycznia 2006 Axl Rose pokazał się publicznie na przyjęciu zorganizowanym z okazji promocji nowej płyty zespołu Korn. W wywiadzie dla pisma Rolling Stone zapowiedział, że w tym roku fani usłyszą muzykę. Nie sprecyzował jednak, czy chodzi o płytę, singel, czy o utwór do filmu. Nieco wcześniej były gitarzysta Slash powiedział, że według jego informacji płyta Chinese Democracy ukaże się w marcu 2006. W wywiadzie dla Ediego Trunka Axl Rose powiedział, że płyta zostanie wydana jesienią, ewentualnie późną jesienią.
12 maja 2006 nowym gitarzystą grupy został oficjalnie Ron Thal znany również jako Bumblefoot. Aktualny skład zespołu to: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne) i Frank Ferrer (perkusja; w zastępstwie Braina Mantii)
W maju 2006 roku zespół wyruszył w trasę koncertową promującą nie wydany dotychczas album Chinese Democracy Pod koniec europejskiej trasy Briana, który wrócił do domu zajmować się nowonarodzonym dzieckiem, zastąpił Frank Ferrer. 15 czerwca 2006 na stadionie Legii w Warszawie odbył się koncert Guns N' Roses, na którym gościnnie wystąpił były gitarzysta i współzałożyciel zespołu Izzy Stradlin. 13 lipca 2008 podczas targów gier E3 ogłoszono, że piosenka Guns N' Roses pod tytułem "Shackler's Revenge" znajdzie się w grze konsolowej Rock Band 2. Jest to pierwsza piosenka wydana przez zespół od 1999 roku.
Kolejna nowa piosenka "If the world" ma pojawić się podczas napisów końcowych filmu Body Of Lies. 20 października 2008 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiło się potwierdzenie, że Chinese Democracy ukaże się 23 listopada 2008. 21 listopada 2008 płyta ukazała się w Polsce.
22 marca 2009 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiła się informacja o odejściu Robina Fincka. Zastąpił go gitarzysta DJ Ashba. Aktualny skład zespołu to : Axl Rose (śpiew), DJ Ashba (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne), Frank Ferrer (perkusja) i Brain Mantia (perkusja).
14 września 2009 ogłoszono,że zespół ruszy w trasę koncertową. Pierwszą, azjatycką część trasy, Guns N' Roses zainaugurowali występem 11 grudnia 2009 w Tajpej. Z kolei w Osace (16 grudnia 2009) zagrali jeden ze swych najdłuższych koncertów. Po raz pierwszy można było usłyszeć na żywo Catcher in The Rye, Scraped oraz Prostitute z albumu Chinese Democracy.
Azjatycka część trasy koncertowej trwać ma do 19 grudnia, następnie od 13 stycznia do 4 lutego 2010 będzie można zobaczyć Guns N' Roses w Kanadzie. Od 7 marca 2010 r. planowana jest trasa po Ameryce Południowej.
Z dniem 2 września 2011 r. zespół ruszył w trasę po obu Amerykach oraz Meksyku, inaugurując ją na festiwalu Rock In Rio, gdzie po raz pierwszy od 18 lat usłyszeć można było piosenkę Estranged[4].
Według najnowszych informacji Axl Rose, wokalista Guns N' Roses jest gotów podjąć prace nad nową płytą.
Grupa była "kamieniem milowym" na długiej drodze historii rockowej rebelii. Uzyskała, całkiem zresztą zasłużenie, miano bad boys (a także the most dangerous band in the world) końca lat osiemdziesiątych XX wieku. Rozpoczynając swą działalność w 1985 miała spore trudności w przebiciu się na rynku. Nieustanne koncertowanie, w końcu wyrobiło grupę fanów, wystarczającą do pokonania inercji rynku muzycznego. Od tego czasu Guns N' Roses stało się jednym z najpopularniejszych amerykańskich zespołów rockowych. Wskutek tarć personalnych, w początkach lat dziewięćdziesiątych grupa zniknęła ze sceny, ale nie zawiesiła swego istnienia. Powrót na scenę stał się jednak możliwy z nowymi muzykami, wobec nieprzejednanego stanowiska ex-członków zespołu, odmawiających współpracy z Axlem, który z kolei jest właścicielem praw do nazwy grupy. Pierwszy skład jako Hollywood Rose stanowili: Axl Rose (wokal), Izzy Stradlin (gitara rytmiczna), Rob Gardner (perkusja), Tracii Guns (gitara prowadząca) i Ole Beich (gitara basowa)
Wskutek kłótni Rose'a i Stradlina z resztą zespołu, pozostali członkowie odeszli z powrotem do L.A. Guns. Do Axla i Izzy'ego dołączył wkrótce basista Duff McKagan, który też przedstawił sobie resztki Hollywood Rose ze Slashem i Stevenem Adlerem, którzy w tym czasie tworzyli dwuosobowy zespół Road Crew. Cała piątka zgrała się tuż przed pierwszą "trasą" po klubach zachodniego wybrzeża USA załatwioną przez Duffa i tak powstała grupa Guns N' Roses. Mieliśmy wtedy do czynienia także z najlepszym i najdłużej grającym składem zespołu. Jeszcze w 1985 roku nagrali pierwsze demo, następnie drugie w 1986 roku już nieco poważniejsze, które wysłali do firm płytowych - kilka nagrań z tego demo znalazło się na ich pierwszej EP. Demo bardzo spodobało się wytwórni Geffen Records, którzy już wcześniej zwrócili na zespół uwagę za czasów ich występów w nocnych klubach. W 1987 roku ukazała się ich pierwsza duża płyta stając się jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki rockowej. Solówki Slasha, kompozycje Izzy'ego Stradlina i energiczne, często wulgarne teksty śpiewane przez Axla do dzisiaj znajdują nowych fanów i nowych nabywców. W tamtym okresie Guns N' Roses miało najgorszą opinię - niejednokrotnie odmawiano im meldunków w hotelach gdzie już ich znano lub gdzie wcześniej dotarła przed nimi ich sława - znani byli z tego, że doszczętnie demolowali swoje pokoje, prym wiódł tu wokalista Axl, który nie tylko niszczył wszystko co wpadło w oczy, ale kuł dziury w ścianach i wyrywał kable.
W wyniku problemów z narkotykami w maju 1990, Steven Adler został wyrzucony z zespołu. Na jego miejscu grało kilku perkusistów w czasie nagrań do płyt Use Your Illusion, a w końcu jeden z nich - Matt Sorum z formacji The Cult został na stałe. Ponadto mniej więcej w tym samym czasie zespół zasilony został klawiszowcem Dizzy Reedem, którego sceniczny debiut miał miejsce w Rio de Janeiro podczas drugiej edycji festiwalu Rock in Rio 20 stycznia 1991 roku. We wrześniu 1991 roku, po wydaniu podwójnego albumu Use Your Illusion grupę na własne życzenie opuścił Izzy Stradlin. W listopadzie tego samego roku gitarzystą zespołu został Gilby Clarke z formacji Kills for Thrills.
Po zakończeniu gigantycznej "Use your Illusion Tour" i wydaniu w międzyczasie płyty The Spaghetti Incident doszło do spięć w zespole. Z grupy wyrzucony został Gilby Clarke. Z zespołem grali Paul Huge, a także gitarzysta zespołu Ozzy'ego Osbourne'a Zakk Wylde. Stopniowo jednak skład zespołu zaczął się kruszyć. Z Guns N' Roses pożegnali się: w 1996 roku Slash, w 1997 Matt Sorum i Duff McKagan. Tym samym ostatnim członkiem oryginalnego składu pozostał Axl Rose. Po okresie milczenia zespół dał 2 koncerty (sylwestrowy występ w House of Blues w Las Vegas w 2001, oraz podczas trzeciej edycji Rock in Rio) w nowym składzie: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Paul Huge (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed i Chris Pittman (instrumenty klawiszowe)
Fanów niemile zaskoczyła kiepska forma Axla Rose oraz to, że barwa jego głosu uległa zmianie (znikł charakterystyczny skrzek, który zaczął powracać dopiero około roku 2002). Na dodatek po koncercie w House of Blues pojawiły się komentarze sugerujące, że Axl skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory "starych" Guns N' Roses i wciąż na nich zarabiać[3].
Jeszcze przed rozpoczęciem tras koncertowych po Europie i późniejszej po Ameryce w 2002 ze składu usunięty został Paul Huge, a na jego miejsce przyjęty został Richard Fortus. W takim składzie Guns N' Roses zagrali na przerwanej w połowie amerykańskiej trasie w 2002 roku: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed, Chris Pittman (instrumenty klawiszowe). Około rok później z zespołu odszedł gitarzysta Buckethead.
1 kwietnia 2005 roku wyciekł utwór pod tytułem IRS, na początku były to tylko krótkie urywki lecz po pewnym czasie ukazała się prawie pełna wersja utworu (prawdopodobnie brakuje początku). Wydawało się że w tym roku ukaże się płyta Chinese Democracy. Pojawiło się wiele plotek na jej temat, także manager Guns N' Roses - Merck Mercuriadis mówił, że rok 2005 będzie rokiem Guns N' Roses. Na przełomie listopada i grudnia basista zespołu Tommy Stinson powiedział w jednym z wywiadów, że nowy album jest w tej chwili w trakcie miksowania.
13 stycznia 2006 Axl Rose pokazał się publicznie na przyjęciu zorganizowanym z okazji promocji nowej płyty zespołu Korn. W wywiadzie dla pisma Rolling Stone zapowiedział, że w tym roku fani usłyszą muzykę. Nie sprecyzował jednak, czy chodzi o płytę, singel, czy o utwór do filmu. Nieco wcześniej były gitarzysta Slash powiedział, że według jego informacji płyta Chinese Democracy ukaże się w marcu 2006. W wywiadzie dla Ediego Trunka Axl Rose powiedział, że płyta zostanie wydana jesienią, ewentualnie późną jesienią.
12 maja 2006 nowym gitarzystą grupy został oficjalnie Ron Thal znany również jako Bumblefoot. Aktualny skład zespołu to: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne) i Frank Ferrer (perkusja; w zastępstwie Braina Mantii)
W maju 2006 roku zespół wyruszył w trasę koncertową promującą nie wydany dotychczas album Chinese Democracy Pod koniec europejskiej trasy Briana, który wrócił do domu zajmować się nowonarodzonym dzieckiem, zastąpił Frank Ferrer. 15 czerwca 2006 na stadionie Legii w Warszawie odbył się koncert Guns N' Roses, na którym gościnnie wystąpił były gitarzysta i współzałożyciel zespołu Izzy Stradlin. 13 lipca 2008 podczas targów gier E3 ogłoszono, że piosenka Guns N' Roses pod tytułem "Shackler's Revenge" znajdzie się w grze konsolowej Rock Band 2. Jest to pierwsza piosenka wydana przez zespół od 1999 roku.
Kolejna nowa piosenka "If the world" ma pojawić się podczas napisów końcowych filmu Body Of Lies. 20 października 2008 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiło się potwierdzenie, że Chinese Democracy ukaże się 23 listopada 2008. 21 listopada 2008 płyta ukazała się w Polsce.
22 marca 2009 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiła się informacja o odejściu Robina Fincka. Zastąpił go gitarzysta DJ Ashba. Aktualny skład zespołu to : Axl Rose (śpiew), DJ Ashba (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne), Frank Ferrer (perkusja) i Brain Mantia (perkusja).
14 września 2009 ogłoszono,że zespół ruszy w trasę koncertową. Pierwszą, azjatycką część trasy, Guns N' Roses zainaugurowali występem 11 grudnia 2009 w Tajpej. Z kolei w Osace (16 grudnia 2009) zagrali jeden ze swych najdłuższych koncertów. Po raz pierwszy można było usłyszeć na żywo Catcher in The Rye, Scraped oraz Prostitute z albumu Chinese Democracy.
Azjatycka część trasy koncertowej trwać ma do 19 grudnia, następnie od 13 stycznia do 4 lutego 2010 będzie można zobaczyć Guns N' Roses w Kanadzie. Od 7 marca 2010 r. planowana jest trasa po Ameryce Południowej.
Z dniem 2 września 2011 r. zespół ruszył w trasę po obu Amerykach oraz Meksyku, inaugurując ją na festiwalu Rock In Rio, gdzie po raz pierwszy od 18 lat usłyszeć można było piosenkę Estranged[4].
Według najnowszych informacji Axl Rose, wokalista Guns N' Roses jest gotów podjąć prace nad nową płytą.
środa, 23 listopada 2011
Historia muzyki: Van Halen
Van Halen – grupa hardrockowa, powstała w 1972 roku w Pasadenie (stan Kalifornia), najpierw pod nazwą Mammoth. Już pierwszy album zespołu osiągnął ogromny sukces komercyjny oraz artystyczny. Edward Van Halen został obwołany wirtuozem gitary, a zespół bił rekordy sprzedaży biletów na swoje szalone koncerty. Do dnia dzisiejszego Van Halen sprzedał ponad 80 milionów płyt dzięki czemu zajmuje 19 miejsce na liście artystów, którzy sprzedali największą liczbę płyt. Biorąc pod uwagę same Stany Zjednoczone zespół sprzedał 56 milionów płyt, z których dwa albumy: Van Halen I oraz 1984 sprzedały się w liczbie ponad 10 milionów egzemplarzy. Tylko 6 innych zespołów może pochwalić się podobnym osiągnięciem za oceanem: The Beatles, Metallica, Led Zeppelin, Pink Floyd, AC/DC oraz Def Leppard.
Album Van Halen I okazał się jednym z najbardziej udanych debiutów w historii muzyki rockowej. Pod tym względem album porównywany jest do debiutanckich płyt: Led Zeppelin, The Jimi Hendrix Experience, Black Sabbath, Metallica czy Guns N' Roses.
Po nagraniu albumu 1984 z zespołu odszedł charyzmatyczny wokalista David Lee Roth, który zdecydował się na rozpoczęcie kariery solowej. Nie był to zbyt dobry moment na rozstanie ponieważ płyta, na której pojawił się ponadczasowy Jump sprzedawała się rewelacyjnie. W roku 1985 oficjalnym następcą Rotha został Sammy Hagar znany z występów solowych oraz z zespołu Montrose. Pomimo licznych spekulacji o rychłym rozpadzie zespołu Van Halen, kwartet potwierdził swoją klasę znakomicie przyjętym albumem 5150. Sammy Hagar znacznie starszy od pozostałych członków Van Halen nagrał z zespołem również kolejne albumy: OU812, For Unlawful Carnal Knowledge oraz Balance. Po nagraniu płyty Balance oraz odbyciu trasy koncertowej Hagar odszedł z zespołu.
Co ciekawe po odejściu Hagara przez moment oficjalnym wokalistą Van Halen został ponownie David Lee Roth. Zespół w pierwotnym składzie pojawił się nawet na corocznych nagrodach muzycznych 1996 MTV Video Music Awards. Do powrotu Lee Rotha do zespołu jednak nie doszło a Hagara w zespole ostatecznie zastąpił Gary Cherone znany z Extreme. Nagrana z Cherone płyta Van Halen III nie odniosła zbyt okazałego sukcesu komercyjnego natomiast trasa koncertowa, podczas której zespół grał również piosenki z ery Davida Lee Rotha, okazała się umiarkowanym sukcesem. Zespół przystąpił do nagrywania kolejnego albumu jednak w trakcie sesji nagraniowej, w listopadzie 1999 roku, Gary Cherone zdecydował się opuścić Van Halen.
W 2003 roku po raz kolejny wokalistą Van Halen został Sammy Hagar. Zespół zdążył jedynie zagrać wspólną trasę koncertową po czym Hagar w roku 2005 po raz kolejny odszedł z zespołu.
W roku 2006 doszło do spodziewanego już 10 lat wcześniej powrotu Davida Lee Rotha. Razem z Lee Rothem oraz z Wolfgangiem Van Halenem zespół wyruszył na trasę koncertową po całych Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe tym razem do współpracy bracia Van Halen nie zaprosili Michaela Anthony, w związku z czym powrót po 21 latach Rotha nie był równoznaczny z powrotem Van Halen do oryginalnego składu. Syn Ediego - Wolfgang w momencie rozpoczęcia trasy koncertowej w roku 2007 miał zaledwie 16 lat. Trasa koncertowa Van Halen z Davidem Lee Rothem okazała się spektakularnym sukcesem komercyjnym i przyniosła ponad 100 milionów dolarów zysku. Z zapowiedzi zespołu wynika, iż już niedługo na rynku pojawi się DVD z zapisem jednego z koncertów a już wkrótce zespół wspólnie z Davidem Lee Rothem przystąpi do nagrywania nowej płyty studyjnej.
W 2007 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Obecny skład
Alex Van Halen – perkusja (1972–)
Eddie Van Halen – gitary, klawisze, dodatkowy wokal (1972–)
David Lee Roth – wokal (1974–1985, 1996, 1999–2000, 2001, 2007–)
Wolfgang Van Halen – gitara basowa,gitara (2004–2006, 2007–)
Byli członkowie
Mark Stone – gitara basowa (1972–1974)
Michael Anthony – gitara basowa, dodatkowy wokal (1974–2006)
Sammy Hagar – wokal (1985–1996, 2004–2006)
Gary Cherone – wokal (1997–1999)
Album Van Halen I okazał się jednym z najbardziej udanych debiutów w historii muzyki rockowej. Pod tym względem album porównywany jest do debiutanckich płyt: Led Zeppelin, The Jimi Hendrix Experience, Black Sabbath, Metallica czy Guns N' Roses.
Po nagraniu albumu 1984 z zespołu odszedł charyzmatyczny wokalista David Lee Roth, który zdecydował się na rozpoczęcie kariery solowej. Nie był to zbyt dobry moment na rozstanie ponieważ płyta, na której pojawił się ponadczasowy Jump sprzedawała się rewelacyjnie. W roku 1985 oficjalnym następcą Rotha został Sammy Hagar znany z występów solowych oraz z zespołu Montrose. Pomimo licznych spekulacji o rychłym rozpadzie zespołu Van Halen, kwartet potwierdził swoją klasę znakomicie przyjętym albumem 5150. Sammy Hagar znacznie starszy od pozostałych członków Van Halen nagrał z zespołem również kolejne albumy: OU812, For Unlawful Carnal Knowledge oraz Balance. Po nagraniu płyty Balance oraz odbyciu trasy koncertowej Hagar odszedł z zespołu.
Co ciekawe po odejściu Hagara przez moment oficjalnym wokalistą Van Halen został ponownie David Lee Roth. Zespół w pierwotnym składzie pojawił się nawet na corocznych nagrodach muzycznych 1996 MTV Video Music Awards. Do powrotu Lee Rotha do zespołu jednak nie doszło a Hagara w zespole ostatecznie zastąpił Gary Cherone znany z Extreme. Nagrana z Cherone płyta Van Halen III nie odniosła zbyt okazałego sukcesu komercyjnego natomiast trasa koncertowa, podczas której zespół grał również piosenki z ery Davida Lee Rotha, okazała się umiarkowanym sukcesem. Zespół przystąpił do nagrywania kolejnego albumu jednak w trakcie sesji nagraniowej, w listopadzie 1999 roku, Gary Cherone zdecydował się opuścić Van Halen.
W 2003 roku po raz kolejny wokalistą Van Halen został Sammy Hagar. Zespół zdążył jedynie zagrać wspólną trasę koncertową po czym Hagar w roku 2005 po raz kolejny odszedł z zespołu.
W roku 2006 doszło do spodziewanego już 10 lat wcześniej powrotu Davida Lee Rotha. Razem z Lee Rothem oraz z Wolfgangiem Van Halenem zespół wyruszył na trasę koncertową po całych Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe tym razem do współpracy bracia Van Halen nie zaprosili Michaela Anthony, w związku z czym powrót po 21 latach Rotha nie był równoznaczny z powrotem Van Halen do oryginalnego składu. Syn Ediego - Wolfgang w momencie rozpoczęcia trasy koncertowej w roku 2007 miał zaledwie 16 lat. Trasa koncertowa Van Halen z Davidem Lee Rothem okazała się spektakularnym sukcesem komercyjnym i przyniosła ponad 100 milionów dolarów zysku. Z zapowiedzi zespołu wynika, iż już niedługo na rynku pojawi się DVD z zapisem jednego z koncertów a już wkrótce zespół wspólnie z Davidem Lee Rothem przystąpi do nagrywania nowej płyty studyjnej.
W 2007 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Obecny skład
Alex Van Halen – perkusja (1972–)
Eddie Van Halen – gitary, klawisze, dodatkowy wokal (1972–)
David Lee Roth – wokal (1974–1985, 1996, 1999–2000, 2001, 2007–)
Wolfgang Van Halen – gitara basowa,gitara (2004–2006, 2007–)
Byli członkowie
Mark Stone – gitara basowa (1972–1974)
Michael Anthony – gitara basowa, dodatkowy wokal (1974–2006)
Sammy Hagar – wokal (1985–1996, 2004–2006)
Gary Cherone – wokal (1997–1999)
Historia muzyki: Aerosmith
Zespół powstał w Bostonie w 1970 roku. Grupę sformowali gitarzysta Joe Perry i basista Tom Hamilton po poznaniu wokalisty Stevena Tylera, perkusisty Joeya Kramera i gitarzysty Raya Tabano. W 1971 roku Raya Tabano zastąpił Brad Whitford. Rok później grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia Records i 13 stycznia 1973 roku wypuściła swój debiutancki album - Aerosmith, który odniósł duży sukces sprzedając się w 2 milionach kopii. Po trasie koncertowej zespół nagrał swój drugi album Get Your Wings, wypuszczony w marcu 1974.
Albumem, który ugruntował pozycję Aerosmith w czołówce najlepszych zespołów rockowych był Toys in the Attic, zawierający m.in. piosenkę Sweet Emotion. Był to pierwszy utwór Aerosmith, który zajął pierwsze miejsce na prestiżowej liście radiowej Top 40. Toys in the Attic okazał się najlepiej sprzedającym się albumem Aerosmith w USA, gdzie uzyskał liczbę 8 milionów sprzedanych kopii. W tym czasie zespół rozpoczął wynajmowanie domu w Waltham, w stanie Massachusetts, który stał się miejscem nagrywania muzyki jak i prowadzenia biznesu.
Następnym albumem zespołu był Rocks wypuszczony 3 maja 1976 roku. Szybko sprzedał się w 4 milionach kopii i uzyskał status platynowego. Rocks wraz z albumem Toys in the Attic and Rocks wszedł na listę 500 najlepszych albumów magazynu Rolling Stone. Po tym albumie zespół zagrał na kilku festiwalach i wielkich stadionach swoje własne koncerty.
W 1977 roku zespół nagrał platynową płytę Draw the Line, a rok później wpłacił ponad 3 i pół tysiąca dolarów kaucji za uwolnienie 52 fanów, którzy złamali przepis niepalenia podczas koncertu w Fort Wayne. W 1988 roku po raz pierwszy nagradza ich MTV w kategorii "Best Group Video" i "Best Stage Performance in a Video" - oba za piosenkę "Dude Looks Like a Lady". W 1994 występują na koncercie w Polsce.
Kolejna płyta, Just Push Play, pojawiła się w sklepach w USA w marcu 2001 roku debiutując na 2. miejscu listy Billboardu. Miesiąc później była już platynową płytą. Był to pierwszy album Aerosmith wyprodukowany przez członków zespołu - Stevena Tylera i Joe Perry'ego.
W marcu 2004 roku ukazała się kolejna płyta w dorobku grupy - Honkin' on Bobo.Jest to płyta w całości bluesowa. Wśród 12 kompozycji na krążku znalazła się tylko jedna piosenka autorstwa Aerosmith, "The Grind". Reszta to covery bluesowych klasyków.
Jesienią 2005 roku zespół zaprezentował album Rockin' The Joint (Live At The Hard Rock) - zapis koncertu z klubu The Joint, w Hard Rock Hotel w Las Vegas, ze stycznia 2002 roku. Na krążku znalazło się 11 utworów ze wszystkich okresów ponad 30-letniej kariery amerykańskich rockmanów. Najstarsze, jak "Seasons Of Wither", pochodzą z 1974 roku, a najmłodsze z 2001 ("Light Inside").
Dokładnie rok później ukazała się kompilacja największych przebojów bostońskiego kwintetu - The Very Best Of: Devil's Got a New Disguise. Producentem The Very Best Of był Jeff Magid, a wśród 18 piosenek znalazły się m.in.: "Dude (Looks Like A Lady)", "Love In An Elevator", "Livin' On The Edge", "Cryin'", "Jaded", "Amazing", "Falling In Love (Is Hard On The Knees)" oraz "I Don't Want To Miss A Thing".
Obecny skład zespołu
Steven Tyler - śpiew, harmonijka, pianino, gitara, perkusja, banjo (od 1970)
Joe Perry - gitara prowadząca, śpiew (1970-1979, od 1984)
Tom Hamilton - gitara basowa (od 1970)
Joey Kramer - perkusja (od 1970)
Brad Whitford - gitara rytmiczna (1971-1981, od 1984)
Byli członkowie
Ray Tabano - gitara rytmiczna (1970-1971)
Jimmy Crespo - gitara rytmiczna, gitara prowadząca (1979-1984)
Rick Dufay - gitara rytmiczna (1981-1984)
Źródło: wikipedia
Albumem, który ugruntował pozycję Aerosmith w czołówce najlepszych zespołów rockowych był Toys in the Attic, zawierający m.in. piosenkę Sweet Emotion. Był to pierwszy utwór Aerosmith, który zajął pierwsze miejsce na prestiżowej liście radiowej Top 40. Toys in the Attic okazał się najlepiej sprzedającym się albumem Aerosmith w USA, gdzie uzyskał liczbę 8 milionów sprzedanych kopii. W tym czasie zespół rozpoczął wynajmowanie domu w Waltham, w stanie Massachusetts, który stał się miejscem nagrywania muzyki jak i prowadzenia biznesu.
Następnym albumem zespołu był Rocks wypuszczony 3 maja 1976 roku. Szybko sprzedał się w 4 milionach kopii i uzyskał status platynowego. Rocks wraz z albumem Toys in the Attic and Rocks wszedł na listę 500 najlepszych albumów magazynu Rolling Stone. Po tym albumie zespół zagrał na kilku festiwalach i wielkich stadionach swoje własne koncerty.
W 1977 roku zespół nagrał platynową płytę Draw the Line, a rok później wpłacił ponad 3 i pół tysiąca dolarów kaucji za uwolnienie 52 fanów, którzy złamali przepis niepalenia podczas koncertu w Fort Wayne. W 1988 roku po raz pierwszy nagradza ich MTV w kategorii "Best Group Video" i "Best Stage Performance in a Video" - oba za piosenkę "Dude Looks Like a Lady". W 1994 występują na koncercie w Polsce.
Kolejna płyta, Just Push Play, pojawiła się w sklepach w USA w marcu 2001 roku debiutując na 2. miejscu listy Billboardu. Miesiąc później była już platynową płytą. Był to pierwszy album Aerosmith wyprodukowany przez członków zespołu - Stevena Tylera i Joe Perry'ego.
W marcu 2004 roku ukazała się kolejna płyta w dorobku grupy - Honkin' on Bobo.Jest to płyta w całości bluesowa. Wśród 12 kompozycji na krążku znalazła się tylko jedna piosenka autorstwa Aerosmith, "The Grind". Reszta to covery bluesowych klasyków.
Jesienią 2005 roku zespół zaprezentował album Rockin' The Joint (Live At The Hard Rock) - zapis koncertu z klubu The Joint, w Hard Rock Hotel w Las Vegas, ze stycznia 2002 roku. Na krążku znalazło się 11 utworów ze wszystkich okresów ponad 30-letniej kariery amerykańskich rockmanów. Najstarsze, jak "Seasons Of Wither", pochodzą z 1974 roku, a najmłodsze z 2001 ("Light Inside").
Dokładnie rok później ukazała się kompilacja największych przebojów bostońskiego kwintetu - The Very Best Of: Devil's Got a New Disguise. Producentem The Very Best Of był Jeff Magid, a wśród 18 piosenek znalazły się m.in.: "Dude (Looks Like A Lady)", "Love In An Elevator", "Livin' On The Edge", "Cryin'", "Jaded", "Amazing", "Falling In Love (Is Hard On The Knees)" oraz "I Don't Want To Miss A Thing".
Obecny skład zespołu
Steven Tyler - śpiew, harmonijka, pianino, gitara, perkusja, banjo (od 1970)
Joe Perry - gitara prowadząca, śpiew (1970-1979, od 1984)
Tom Hamilton - gitara basowa (od 1970)
Joey Kramer - perkusja (od 1970)
Brad Whitford - gitara rytmiczna (1971-1981, od 1984)
Byli członkowie
Ray Tabano - gitara rytmiczna (1970-1971)
Jimmy Crespo - gitara rytmiczna, gitara prowadząca (1979-1984)
Rick Dufay - gitara rytmiczna (1981-1984)
Źródło: wikipedia
wtorek, 25 stycznia 2011
"Upadły" Burzum
Pod kątem muzycznym, "Fallen" ma iść śladem "Belus", a jednocześnie nawiązywać bardziej do płyty "Det Som Engang Var" (1993), niż dwu późniejszych albumów: "Hvis Lyset Tar Oss" (1994) i "Filosofem" (1996).
"Brzmienie jest bardziej dynamiczne. Do masteringu podeszliśmy, jak do muzyki klasycznej. Byłem też bardziej otwarty na wszelkie eksperymenty" - wyjaśnia Vikernes, który od 2009 roku przebywa na zwolnieniu warunkowym, po niemal 16 latach spędzonych w więzieniu.
Przypomnijmy, że twórca Burzum został w 1993 roku skazany na 21 lat więzienia za zabójstwo Oysteina Aarsetha vel Euronymous, gitarzysty Mayhem i kluczowej postaci na norweskiej scenie blackmetalowej, oraz za podpalenie w tym samym roku trzech kościołów, nielegalne posiadanie broni i materiałów wybuchowych.
"Teksty są podobne do debiutu, w tym sensie, że dotykają bardziej spraw osobistych i skupiają się na kwestiach egzystencjalnych, podszyte są jednak mitologią znaną z 'Belus'. Umieściłem również parę ambientowych kompozycji: krótki wstęp i dłuższe podsumowanie" - ujawnia Norweg.
"Fallen", nagrany i zmiksowany w studiu "Grieghallen", będzie mieć swą premierę 7 marca. Na okładce znalazł się obraz "Elegia" autorstwa XIX-wiecznego francuskiego malarza Williama-Adolphe Bouguereau.
"Brzmienie jest bardziej dynamiczne. Do masteringu podeszliśmy, jak do muzyki klasycznej. Byłem też bardziej otwarty na wszelkie eksperymenty" - wyjaśnia Vikernes, który od 2009 roku przebywa na zwolnieniu warunkowym, po niemal 16 latach spędzonych w więzieniu.
Przypomnijmy, że twórca Burzum został w 1993 roku skazany na 21 lat więzienia za zabójstwo Oysteina Aarsetha vel Euronymous, gitarzysty Mayhem i kluczowej postaci na norweskiej scenie blackmetalowej, oraz za podpalenie w tym samym roku trzech kościołów, nielegalne posiadanie broni i materiałów wybuchowych.
"Teksty są podobne do debiutu, w tym sensie, że dotykają bardziej spraw osobistych i skupiają się na kwestiach egzystencjalnych, podszyte są jednak mitologią znaną z 'Belus'. Umieściłem również parę ambientowych kompozycji: krótki wstęp i dłuższe podsumowanie" - ujawnia Norweg.
"Fallen", nagrany i zmiksowany w studiu "Grieghallen", będzie mieć swą premierę 7 marca. Na okładce znalazł się obraz "Elegia" autorstwa XIX-wiecznego francuskiego malarza Williama-Adolphe Bouguereau.
Frontside: Zajrzyj w świat heavy metalu
Teledysk nakręcony wraz z załogą Mania Studio promuje wydany w październiku 2010 roku album "Zniszczyć wszystko".
"Dwa dni na planie z ekipą Mania Studio. Dwa dni nieskrępowanej zabawy, przebieranek i wygłupów. Efektem obrazek 'Dopóki moje serce bije', a w nim przenosimy się w świat heavy metalu - mentalnie i wizualnie. Z tej strony jeszcze nas nie widzieliście, a zapewniam, że to zupełnie nowa odsłona wizerunku Frontside!" - przekonuje Demon, gitarzysta i główny kompozytor Frontside.
Z innych wieści z obozu podopiecznych Mystic Production dowiadujemy się, że Frontside planuje kolejną porcję koncertów promujących swój nowy album. Daty i szczegóły mamy poznać już wkrótce.
"Dwa dni na planie z ekipą Mania Studio. Dwa dni nieskrępowanej zabawy, przebieranek i wygłupów. Efektem obrazek 'Dopóki moje serce bije', a w nim przenosimy się w świat heavy metalu - mentalnie i wizualnie. Z tej strony jeszcze nas nie widzieliście, a zapewniam, że to zupełnie nowa odsłona wizerunku Frontside!" - przekonuje Demon, gitarzysta i główny kompozytor Frontside.
Z innych wieści z obozu podopiecznych Mystic Production dowiadujemy się, że Frontside planuje kolejną porcję koncertów promujących swój nowy album. Daty i szczegóły mamy poznać już wkrótce.
Watain najlepszy w Szwecji
Zespół z Uppsali otrzymał statuetkę za swój ostatni album "Lawless Darkness", który w barwach francuskiej wytwórni Season Of Mist ukazał się w połowie 2010 roku.
Wśród nominowanych w tej kategorii były także formacje Ghost (album "Opus Eponymous"), Khoma ("A Final Storm"), Pascal ("Orkanen Narmar Sig") oraz dobrze znany polskim fanom Sabaton (płyta "Coat Of Arms").
Gala rozdania nagród odbyła się w poniedziałek, 17 stycznia, w Sztokholmie.
Wśród nominowanych w tej kategorii były także formacje Ghost (album "Opus Eponymous"), Khoma ("A Final Storm"), Pascal ("Orkanen Narmar Sig") oraz dobrze znany polskim fanom Sabaton (płyta "Coat Of Arms").
Gala rozdania nagród odbyła się w poniedziałek, 17 stycznia, w Sztokholmie.
Płomienny Amon Amarth
Wikingowie death metalu wydadzą swój ósmy studyjny album 25 marca pod skrzydłami Metal Blade Records.
Wyjaśnijmy, że tytułowy Surtur to w nordyckiej mitologii olbrzym, określany też mianem boga ognia, którego atrybutem był płomienny miecz. To za pomocą jego oręża rozpoczął się proces tworzenia świata. Jego przybycie na końcu czasu jest też zapowiedzą Ragnaroku. To również najstarsza istota z dziewięciu światów staroskandynawskiej mitologii. Strażnik Muspelheimu - krainy płomieni, i zabójca Freja - boga urodzaju.
Następcę albumu "Twilight Of The Thunder God" (2008) zarejestrowano w rodzimym studiu "Fascination Street", gdzie za konsoletą zasiadł Jens Bogren. Okładkę namalował Tom Thiel.
Oto program płyty "Surtur Rising":
1. "War Of The Gods"
2. "Töck's Taunt - Loke's Treachery Part II"
3. "Destroyer Of The Universe"
4. "Slaves Of Fear"
5. "Live Without Regrets"
6. "The Last Stand Of Frej"
7. "For Victory Or Death"
8. "Wrath Of The Norsemen"
9. "A Beast Am I"
10. "Doom Over Dead Man".
Wyjaśnijmy, że tytułowy Surtur to w nordyckiej mitologii olbrzym, określany też mianem boga ognia, którego atrybutem był płomienny miecz. To za pomocą jego oręża rozpoczął się proces tworzenia świata. Jego przybycie na końcu czasu jest też zapowiedzą Ragnaroku. To również najstarsza istota z dziewięciu światów staroskandynawskiej mitologii. Strażnik Muspelheimu - krainy płomieni, i zabójca Freja - boga urodzaju.
Następcę albumu "Twilight Of The Thunder God" (2008) zarejestrowano w rodzimym studiu "Fascination Street", gdzie za konsoletą zasiadł Jens Bogren. Okładkę namalował Tom Thiel.
Oto program płyty "Surtur Rising":
1. "War Of The Gods"
2. "Töck's Taunt - Loke's Treachery Part II"
3. "Destroyer Of The Universe"
4. "Slaves Of Fear"
5. "Live Without Regrets"
6. "The Last Stand Of Frej"
7. "For Victory Or Death"
8. "Wrath Of The Norsemen"
9. "A Beast Am I"
10. "Doom Over Dead Man".
Leaves' Eyes: Morze i śmierć
Alexander Krull (również w Atrocity), producent i jeden z członków Leaves' Eyes, a na co dzień mąż norweskiej wokalistki zespołu Liv Kristine (eks-Theatre Of Tragedy), kończy właśnie ostateczny miks albumu w studiu "Mastersound". Okładkę nowej płyty stworzył Stefan Heilemann.
"Niektóre utwory wymagał zagłębienia się w historię i kulturę Północy, ale i jej mitologię. Część z nich napisałam w języku staroangielskim, część zaśpiewana jest po norwesku. Znajdziecie w nich tradycyjne tematy z literatury o wikingach, a prócz tego opowieści rodem z Irlandii. Usłyszycie o ludziach udających się na wyprawy, z których część pochłonęło morze, o ich żonach, złych wiedźmach, trójgłowych trollach, zaczarowanych księżniczkach, marmurowych komnatach i żądnych krwi stworach" - wylicza Liv Kristine.
Norweska wokalistka wyjaśniła też tytuł albumu.
"'Meredead' to moje własne słowotwórstwo. Tytuł może znaczyć zarówno 'zabitego przez morze', jak i 'śmiertelne lub zabójcze morze'" - tłumaczy.
Czwarta płyta goth / symfo-metalowej formacji powstałej w Niemczech trafi do sprzedaży najprawdopodobniej pod koniec kwietnia. Jej wydawcą będzie austriacka Napalm Records.
Póki co, ostatnim albumem Leaves' Eyes pozostaje płyta "Njord" (2009). Promujący ją i stworzony z rozmachem teledysk "My Destiny".
"Niektóre utwory wymagał zagłębienia się w historię i kulturę Północy, ale i jej mitologię. Część z nich napisałam w języku staroangielskim, część zaśpiewana jest po norwesku. Znajdziecie w nich tradycyjne tematy z literatury o wikingach, a prócz tego opowieści rodem z Irlandii. Usłyszycie o ludziach udających się na wyprawy, z których część pochłonęło morze, o ich żonach, złych wiedźmach, trójgłowych trollach, zaczarowanych księżniczkach, marmurowych komnatach i żądnych krwi stworach" - wylicza Liv Kristine.
Norweska wokalistka wyjaśniła też tytuł albumu.
"'Meredead' to moje własne słowotwórstwo. Tytuł może znaczyć zarówno 'zabitego przez morze', jak i 'śmiertelne lub zabójcze morze'" - tłumaczy.
Czwarta płyta goth / symfo-metalowej formacji powstałej w Niemczech trafi do sprzedaży najprawdopodobniej pod koniec kwietnia. Jej wydawcą będzie austriacka Napalm Records.
Póki co, ostatnim albumem Leaves' Eyes pozostaje płyta "Njord" (2009). Promujący ją i stworzony z rozmachem teledysk "My Destiny".
Eksperymenty Decapitated. Wkrótce nowy album!
Prace nad materiałem mają potrwać dwa miesiące, a nad produkcją płyty będzie czuwał Wacek "Vogg" Kiełtyka.
Po raz pierwszy zespół będzie współpracował z Danielem Bergstrandem z Dug-Out (Behemoth, Meshuggah, Dimmu Borgig, In Flames, Strapping Young Lad), który odpowiedzialny będzie za miks płyty oraz realizatorem dźwięku Arkadiuszem "Maltą" Malczewskim, z którym to zespół pracował nad płytą "The Eye of Horus" z 1997 roku.
Decapitated nadal szlifuje materiał, ale jak niedawno poinformował Vogg, fani mogą się spodziewać materiału zupełnie innego niż wcześniejsze produkcje.
"Będzie to bardzo intensywny i ekstremalny album wzbogacony o kilka zróżnicowanych i wolniejszych kompozycji, w których zespół pozwolił sobie na nowe eksperymenty brzmieniowe. Bynajmniej nie chodzi tutaj o sample i elektronikę" - czytamy w zapowiedzi.
Nadchodzący album zespołu Decapitated został wymieniony w liście "TOP 25 najbardziej oczekiwanych albumów w 2011 roku" według amerykańskiego "Decibel Magazine".
Przypomnijmy że ostatni album "Organic Hallucinosis" był wydany w 2006 roku.
Po raz pierwszy zespół będzie współpracował z Danielem Bergstrandem z Dug-Out (Behemoth, Meshuggah, Dimmu Borgig, In Flames, Strapping Young Lad), który odpowiedzialny będzie za miks płyty oraz realizatorem dźwięku Arkadiuszem "Maltą" Malczewskim, z którym to zespół pracował nad płytą "The Eye of Horus" z 1997 roku.
Decapitated nadal szlifuje materiał, ale jak niedawno poinformował Vogg, fani mogą się spodziewać materiału zupełnie innego niż wcześniejsze produkcje.
"Będzie to bardzo intensywny i ekstremalny album wzbogacony o kilka zróżnicowanych i wolniejszych kompozycji, w których zespół pozwolił sobie na nowe eksperymenty brzmieniowe. Bynajmniej nie chodzi tutaj o sample i elektronikę" - czytamy w zapowiedzi.
Nadchodzący album zespołu Decapitated został wymieniony w liście "TOP 25 najbardziej oczekiwanych albumów w 2011 roku" według amerykańskiego "Decibel Magazine".
Przypomnijmy że ostatni album "Organic Hallucinosis" był wydany w 2006 roku.
Holy Smoke: Metalowo o historii
Grupa Holy Smoke w połowie 2009 roku zrobiła sporo zamieszania utworem "Lech Wałęsa". Metalowcom udało się doprowadzić do spotkania z byłym prezydentem - wręczyli mu płyty z nagraniem. O akcji mającej wspierać Wałęsę (sami muzycy utwór określili mianem "muzycznego manifestu") poinformowała większość mediów.
Zespół działa od maja 2002 roku w Tczewie, kiedy to na wspólne hałasowanie zdecydowali się: Rafał "Ozzy" Skierka (bas, wokal), Maciej "Acid" Pokrzywa (gitara) i Daniel "Gonzo" Gołyński (perkusja). W tym składzie powstały dwa dema "Ready to go" oraz "Woda i ogień".
W 2005 roku, po opuszczeniu kapeli przez perkusistę, do zespołu dołączyli Jacek "Jacenty" Langowski (gitara) oraz Łukasz "Rasta" Cholc (perkusja). Rok później zespół zarejestrował demo "Heavy metal to nie detal".
Ostatnia zmiana składu nastąpiła w 2009 roku, kiedy to miejsce Macieja "Acid" Pokrzywy zajął gitarzysta Robert "Czajo" Czajkowski. Już z nim na pokładzie Holy Smoke nagrał debiutancki album "Quo Vadis", który prezentuje do odsłuchu w serwisie Muzzo.pl.
- Chcemy poprzez muzykę rock-metalową zwrócić uwagę na ważne wydarzenia w historii Polski i trafić szczególnie do młodszego pokolenia odbiorców. Dlatego decydujemy się na darmowe umieszczenie jej całości w sieci - opowiada nam Rafał "Ozzy" Skierka.
- Kawałki utrzymane są w konwencji historyczno-patriotycznej. Wszystko zaczęło się od "Lecha Wałęsy". Gdy puściliśmy ten utwór do internetu, stwierdziliśmy, że jest zainteresowanie - dodaje.
Zespołowi udało się doprowadzić do spotkania z byłym prezydentem. Wałęsa otrzymał od Holy Smoke płytę z utworem "Lech Wałęsa".
Lider Holy Smoke odpiera zarzuty, że jego formacja kopiuje pomysł szwedzkiej powermetalowej grupy Sabaton, która zdobyła popularność w Polsce za sprawą utworów "40:1" i "Uprising", poświęconych zmaganiom polskich żołnierzy z hitlerowskimi wojskami podczas II wojny światowej.
- Bzdura - znamy zespół Sabaton i szanujemy ich twórczość. Oni zmobilizowali nas do działania. Skoro szwedzki zespół śpiewa o historii Polski to dlaczego nie może tego robić rodzima kapela - przekonuje Rafał "Ozzy" Skierka.
Materiał na płytę "Quo Vadis" został nagrany w studiu Sounds Great Promotion w Gdyni. Realizacją, miksem i masteringiem zajął się właściciel studia Kuba "Kikut" Mańkowski, gitarzysta grupy Pneuma. Ten muzyk gościnnie zagrał też solówkę w jednym z utworów.
W nagraniu "Death Factory" głosu użyczył Tomasz "Titus" Pukacki z zespołu Acid Drinkers ("wielka postać i źródło inspiracji" - mówi o nim "Ozzy").
Zespół na swoim debiutanckim albumie prezentuje utwory opowiadające o m.in. wybuchu II wojny światowej, wydarzeniach Grudnia 1970, pierwszej pielgrzymce papieża Jana Pawła II do ojczyzny, stanie wojennym, obradach Okrągłego Stołu i upadku Muru Berlińskiego. Płytę zamyka bonus track - "Toruńskie pierniki" w którym Holy Smoke krytykują o. Tadeusza Rydzyka i jego Radio Maryja.
Oto szczegóły płyty "Quo Vadis" Holy Smoke:
1. Wrzesień'39
2. Polska
3. Janek
4. Stąd widać niebo
5. Lech Wałęsa
6. 13 Grudnia 1981
7. Quo Vadis
8. Pacyfikacja
9. Kamienie wołać będą
10. Death Factory
11. Rycerze okrągłego stołu
12. Mur
Bonus track:
13. Toruńskie pierniki.
Zespół działa od maja 2002 roku w Tczewie, kiedy to na wspólne hałasowanie zdecydowali się: Rafał "Ozzy" Skierka (bas, wokal), Maciej "Acid" Pokrzywa (gitara) i Daniel "Gonzo" Gołyński (perkusja). W tym składzie powstały dwa dema "Ready to go" oraz "Woda i ogień".
W 2005 roku, po opuszczeniu kapeli przez perkusistę, do zespołu dołączyli Jacek "Jacenty" Langowski (gitara) oraz Łukasz "Rasta" Cholc (perkusja). Rok później zespół zarejestrował demo "Heavy metal to nie detal".
Ostatnia zmiana składu nastąpiła w 2009 roku, kiedy to miejsce Macieja "Acid" Pokrzywy zajął gitarzysta Robert "Czajo" Czajkowski. Już z nim na pokładzie Holy Smoke nagrał debiutancki album "Quo Vadis", który prezentuje do odsłuchu w serwisie Muzzo.pl.
- Chcemy poprzez muzykę rock-metalową zwrócić uwagę na ważne wydarzenia w historii Polski i trafić szczególnie do młodszego pokolenia odbiorców. Dlatego decydujemy się na darmowe umieszczenie jej całości w sieci - opowiada nam Rafał "Ozzy" Skierka.
- Kawałki utrzymane są w konwencji historyczno-patriotycznej. Wszystko zaczęło się od "Lecha Wałęsy". Gdy puściliśmy ten utwór do internetu, stwierdziliśmy, że jest zainteresowanie - dodaje.
Zespołowi udało się doprowadzić do spotkania z byłym prezydentem. Wałęsa otrzymał od Holy Smoke płytę z utworem "Lech Wałęsa".
Lider Holy Smoke odpiera zarzuty, że jego formacja kopiuje pomysł szwedzkiej powermetalowej grupy Sabaton, która zdobyła popularność w Polsce za sprawą utworów "40:1" i "Uprising", poświęconych zmaganiom polskich żołnierzy z hitlerowskimi wojskami podczas II wojny światowej.
- Bzdura - znamy zespół Sabaton i szanujemy ich twórczość. Oni zmobilizowali nas do działania. Skoro szwedzki zespół śpiewa o historii Polski to dlaczego nie może tego robić rodzima kapela - przekonuje Rafał "Ozzy" Skierka.
Materiał na płytę "Quo Vadis" został nagrany w studiu Sounds Great Promotion w Gdyni. Realizacją, miksem i masteringiem zajął się właściciel studia Kuba "Kikut" Mańkowski, gitarzysta grupy Pneuma. Ten muzyk gościnnie zagrał też solówkę w jednym z utworów.
W nagraniu "Death Factory" głosu użyczył Tomasz "Titus" Pukacki z zespołu Acid Drinkers ("wielka postać i źródło inspiracji" - mówi o nim "Ozzy").
Zespół na swoim debiutanckim albumie prezentuje utwory opowiadające o m.in. wybuchu II wojny światowej, wydarzeniach Grudnia 1970, pierwszej pielgrzymce papieża Jana Pawła II do ojczyzny, stanie wojennym, obradach Okrągłego Stołu i upadku Muru Berlińskiego. Płytę zamyka bonus track - "Toruńskie pierniki" w którym Holy Smoke krytykują o. Tadeusza Rydzyka i jego Radio Maryja.
Oto szczegóły płyty "Quo Vadis" Holy Smoke:
1. Wrzesień'39
2. Polska
3. Janek
4. Stąd widać niebo
5. Lech Wałęsa
6. 13 Grudnia 1981
7. Quo Vadis
8. Pacyfikacja
9. Kamienie wołać będą
10. Death Factory
11. Rycerze okrągłego stołu
12. Mur
Bonus track:
13. Toruńskie pierniki.
Onslaught w Polsce
Koncert, który odbędzie się 13 kwietnia w katowickim "Mega Clubie", będzie częścią "Screaming For Violence Tour 2011", trasy jaka przetoczy się przez Europę w ramach promocji nowego albumu Anglików - "Sounds Of Violence". Płyta trafi do sprzedaży w piątek, 28 stycznia.
Obok Onslaught w Katowicach zobaczymy również niemieckie formacje Suidakra i Debauchery, a także dwa śląskie zespoły: The No-Mads i Świniopas.
Przypomnijmy, że nie będzie to pierwsze spotkanie muzyków z Bristolu z polskimi fanami. Na początku 2007 roku Onslaught wystąpił przed polską publicznością w warszawskiej "Stodole" (wraz z Vaderem i Solitude Aeturnus). Zarejestrowany wówczas koncert Onslaught ukazał się jako materiał DVD "Live Polish Assault 2007".
źródło informacji: INTERIA.PL
Obok Onslaught w Katowicach zobaczymy również niemieckie formacje Suidakra i Debauchery, a także dwa śląskie zespoły: The No-Mads i Świniopas.
Przypomnijmy, że nie będzie to pierwsze spotkanie muzyków z Bristolu z polskimi fanami. Na początku 2007 roku Onslaught wystąpił przed polską publicznością w warszawskiej "Stodole" (wraz z Vaderem i Solitude Aeturnus). Zarejestrowany wówczas koncert Onslaught ukazał się jako materiał DVD "Live Polish Assault 2007".
źródło informacji: INTERIA.PL
Artillery: Szczegóły albumu
Następca płyty "When Death Comes" z 2009 roku zostanie wydany przez Metal Mind Productions już w marcu. Album zarejestrowano w studiu "Medley" w Danii.
Okładkę "My Blood" zaprojektował znany polski grafik Graal, który współpracował wcześniej z takimi zespołami jak choćby Vital Remains, Sinister, Solitude Aeturnus czy Bulldozer. Graal był także odpowiedzialny za dwa poprzednie wydawnictwa Artillery - "When Death Comes" i box "Through The Years".
"My Blood" ukaże się w całej Europie 21 marca. Nieco wcześniej, 14 marca, materiał zadebiutuje w Japonii, a 5 kwietnia płyta trafi na rynek w Stanach Zjednoczonych. Album dostępny będzie w standardowej wersji CD oraz limitowanej wersji digipcak, wzbogaconej o dwa dodatkowe nagrania.
Oto program albumu "My Blood":
1. "Mi Sangre (The Blood Song)"
2. "Monster"
3. "Dark Days"
4. "Death Is An Illusion"
5. "Ain't Giving In"
6. "Prelude To Madness"
7. "Thrasher"
8. "Warrior Blood"
9. "Concealed In The Dark"
10. "End Of Eternity"
11. "The Great".
Okładkę "My Blood" zaprojektował znany polski grafik Graal, który współpracował wcześniej z takimi zespołami jak choćby Vital Remains, Sinister, Solitude Aeturnus czy Bulldozer. Graal był także odpowiedzialny za dwa poprzednie wydawnictwa Artillery - "When Death Comes" i box "Through The Years".
"My Blood" ukaże się w całej Europie 21 marca. Nieco wcześniej, 14 marca, materiał zadebiutuje w Japonii, a 5 kwietnia płyta trafi na rynek w Stanach Zjednoczonych. Album dostępny będzie w standardowej wersji CD oraz limitowanej wersji digipcak, wzbogaconej o dwa dodatkowe nagrania.
Oto program albumu "My Blood":
1. "Mi Sangre (The Blood Song)"
2. "Monster"
3. "Dark Days"
4. "Death Is An Illusion"
5. "Ain't Giving In"
6. "Prelude To Madness"
7. "Thrasher"
8. "Warrior Blood"
9. "Concealed In The Dark"
10. "End Of Eternity"
11. "The Great".
Judas Priest po raz ostatni w Polsce!
Gwiazdą szóstej edycji Metal Hammer Festival 2011 będzie formacja Judas Priest, a wkrótce ogłoszone zostaną kolejne grupy, które wystąpią na festiwalu.
Będzie to ostatnia okazja, aby zobaczyć ten zespół w Polsce (nie będzie to pierwszy koncert Judasów w naszym kraju - Brytyjczycy byli gwiazdą Metalmanii w 1998 roku, wówczas za mikrofonem stał Tim "Ripper" Owens). Grupa wystąpi w swoim legendarnym składzie w ramach pożegnalnego tournee, po którym formacja kończy swoją działalność. Będzie to najbardziej spektakularne show Judas Priest, podczas którego Rob Halford z kolegami wykonają największe przeboje z ponad 40-letniej historii grupy.
Zespół pojawi się w Polsce w swoim klasycznym składzie: wokalista Rob Halford, gitarzyści Glenn Tipton i K.K. Downing, basista Ian Hill oraz perkusista Scott Travis.
Judas Priest stanowi żywą legendę metalowej sceny, która na muzycznej scenie działa już od końca lat 60. Zespół szybko zyskał miano Bogów Metalu, a koncerty, podczas których Halford na scenę wjeżdżał na Harleyu, przeszły do historii muzyki.
Grupa powstała w Birmingham, w mieście, z którego wywodzi się również inna legenda metalu - Black Sabbath. Początkowo w składzie formacji znaleźli się K.K. Downing i basista Ian Hill, do których dołączyli Alan "Al" Atkins i perkusista John Ellis.W 1973 r. Atkinsa zastąpił Rob Halford, a następnie szeregi zespołu zasilił Glenn Tipton i już w 1974 r. ukazał się debiutancki album formacji - "Rocka Rolla".
"Metalowi mistrzowie" z Judas Priest - 31 sierpnia, Mountain View, Kalifornia, USA »ilość zdjęć: 11
Dyskografię grupy zamyka podwójny koncept album z 2008 r. - "Nostradamus". Zespół w swojej historii przechodził zmiany na stanowisku perkusisty, jednak od 1989 r. na stałe w formacji pojawił się Scott Travis. Grupa ma już na swoim koncie 16 albumów studyjnych, a w sumie płyty zespołu znalazły ponad 40 mln nabywców na całym świecie. Wiele z wydawnictw zespołu na stałe zapisało się w kanonie muzyki metalowej.
W grudniu ub. r., formacja ogłosiła, że w 2011 roku wyruszy na pożegnalną trasę Epitaph World Tour, która rozpocznie się 7 czerwca w holenderskim Tilburgu - tournee ma potrwać do 2012 roku. Właśnie w ramach tej trasy formacja pojawi się po raz pierwszy i ostatni w Polsce, na Metal Hammer Festival.
Będzie to ostatnia okazja, aby zobaczyć ten zespół w Polsce (nie będzie to pierwszy koncert Judasów w naszym kraju - Brytyjczycy byli gwiazdą Metalmanii w 1998 roku, wówczas za mikrofonem stał Tim "Ripper" Owens). Grupa wystąpi w swoim legendarnym składzie w ramach pożegnalnego tournee, po którym formacja kończy swoją działalność. Będzie to najbardziej spektakularne show Judas Priest, podczas którego Rob Halford z kolegami wykonają największe przeboje z ponad 40-letniej historii grupy.
Zespół pojawi się w Polsce w swoim klasycznym składzie: wokalista Rob Halford, gitarzyści Glenn Tipton i K.K. Downing, basista Ian Hill oraz perkusista Scott Travis.
Judas Priest stanowi żywą legendę metalowej sceny, która na muzycznej scenie działa już od końca lat 60. Zespół szybko zyskał miano Bogów Metalu, a koncerty, podczas których Halford na scenę wjeżdżał na Harleyu, przeszły do historii muzyki.
Grupa powstała w Birmingham, w mieście, z którego wywodzi się również inna legenda metalu - Black Sabbath. Początkowo w składzie formacji znaleźli się K.K. Downing i basista Ian Hill, do których dołączyli Alan "Al" Atkins i perkusista John Ellis.W 1973 r. Atkinsa zastąpił Rob Halford, a następnie szeregi zespołu zasilił Glenn Tipton i już w 1974 r. ukazał się debiutancki album formacji - "Rocka Rolla".
"Metalowi mistrzowie" z Judas Priest - 31 sierpnia, Mountain View, Kalifornia, USA »ilość zdjęć: 11
Dyskografię grupy zamyka podwójny koncept album z 2008 r. - "Nostradamus". Zespół w swojej historii przechodził zmiany na stanowisku perkusisty, jednak od 1989 r. na stałe w formacji pojawił się Scott Travis. Grupa ma już na swoim koncie 16 albumów studyjnych, a w sumie płyty zespołu znalazły ponad 40 mln nabywców na całym świecie. Wiele z wydawnictw zespołu na stałe zapisało się w kanonie muzyki metalowej.
W grudniu ub. r., formacja ogłosiła, że w 2011 roku wyruszy na pożegnalną trasę Epitaph World Tour, która rozpocznie się 7 czerwca w holenderskim Tilburgu - tournee ma potrwać do 2012 roku. Właśnie w ramach tej trasy formacja pojawi się po raz pierwszy i ostatni w Polsce, na Metal Hammer Festival.
Subskrybuj:
Posty (Atom)