Brytyjska grupa rockowa. Grupa powstała w Hertfordshire w 1968 początkowo pod nazwą Roundabout w następującym składzie: Ritchie Blackmore, Jon Lord, Nick Simper, Ian Paice oraz Rod Evans. Wspólnie z Led Zeppelin i Black Sabbath, jest uważana za pioniera hard rocka i heavy metalu, chociaż niektórzy członkowie zespołu uważają iż ich muzyki nie da się ściśle zaszufladkować do konkretnego gatunku[3]. Do swojej twórczości, zespół często włączał pierwiastek muzyki klasycznej, blues rocka, popu i rocka progresywnego[4]. Deep Purple został odnotowany w księdze Rekordów Guinessa, jako "Najgłośniejszy zespół świata"[5].Jak do tej pory, zespół sprzedał ponad 100 milionów płyt na całym świecie[6][7][8][9]. Deep Purple zajął 22. miejsce w rankingu VH1's Greatest Artists of Hard Rock[10]. Jeden z pierwszych i najbardziej wpływowych zespołów grających hard rock.
W trakcie swojej działalności zespół przeszedł wiele zmian personalnych, zaś w latach 1976-1984 był rozwiązany. Największy sukces odniósł drugi skład zespołu, zwany Mark II w skład którego wchodzili: Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord i Ian Paice[11].Ta linia była aktywna od roku 1969 do 1973, następnie od 1984 do 1989 i ponownie w 1993, gdy to współpraca na linii Blackmore-reszta zespołu wydała się niemożliwa. Obecnie skład Deep Purple jest bardzo stabilny (od momentu dołączenia do zespołu Steve'a Morse'a). Do roszad doszło jedynie na pozycji klawiszowca, gdy w 2002 roku Jon Lord, który postanowił poświęcić się muzyce klasycznej, został zastąpiony przez Dona Aireya. Od tego momentu Ian Paice jest jedynym członkiem zespołu występującym w nim nieprzerwanie od jego założenia.
Powstanie Deep Purple wiąże się z osobą Chrisa Curtisa, członka zespołu The Searchers. Formowanie zespołu rozpoczęło się na jesieni 1967 roku, wtedy to Curtis zaczął wysyłać telegramy do znajdującego się w Hamburgu Ritchiego Blackmore’a. Mniej więcej rok wcześniej na jednym z spotkań towarzyskich Curtis poznaje Tony’ego Edwardsa, początkującego biznesmana branży muzycznej. W 1967 odświeża znajomość z Edwardsem, przedstawiając mu propozycję menedżera powstającej właśnie grupy o nazwie Roundabout. Edwards bardzo przejęty nowym projektem do pomocy dobiera sobie Johna Colletę, szefa agencji reklamowej Castle, Chappel and Partners. Mając już zapewnioną opiekę menedżera Curtis zabrał się za utworzenie składu. Pierwszą osobą wybraną do zespołu został współlokator Curtisa, organista Jon Lord. W międzyczasie dzięki telegramom do Anglii udało się również ściągnąć gitarzystę Ritchiego Blackmore’a. Sam Curtis przewidywał dla siebie rolę wokalisty. W tym składzie opracowali wersje utworów takich jak „Strawberry Fields Forever” The Beatles i „You Keep Me Hanging On” The Supremes. Blackmore dodał też własny utwór instrumentalny „And the Address”. Jednocześnie Chris Curtis zaczął wpadać na coraz dziwniejsze pomysły - chociażby propozycję zatrudnienia w zespole Paula McCartney’a, czy granie koncertów na karuzeli - co prawie doprowadziło do zakończenia działalności Roundabout. Skutkiem tych zachowań było usunięcie Curtisa z Roundabout. W lutym 1968 zatrudniono w roli basisty Nicka Simpera, znajomego Jona Lorda z The Flowerpot Men. Jednocześnie rolę perkusisty dostał zarekomendowany przez Blackmore’a Bobby Woodman. W tym momencie kluczową sprawą stała się kwestia wyboru wokalisty. Jednym z kandydatów był…Ian Gillan, który będąc związany z Episode Six odmówił. Kolejnym kandydatem był Mick Angus, który polecił zespołowi perkusistę Iana Paice będącego jego zdaniem o niebo lepszym od Bobby’iego Woodmana. Oznaczało to też pożegnanie z tym drugim. Ostatecznie wokalistą został Rod Evans…znajomy Angusa. Tak zakończył się proces formowania pierwszego składu - Mark I, wtedy jeszcze Roundabout. Wokalistą był Rod Evans, gitarzystą Ritchie Blackmore, basistą Nick Simper, klawiszowcem Jon Lord, a perkusistą Ian Paice.
Początkowo zespół grał typowy rock głównego nurtu, inspirowany dokonaniami Vanilla Fudge. Pierwsze dwa albumy, choć nieźle sprzedające się w USA, pozostały niezauważone w Wielkiej Brytanii. W 1970 zespół spróbował swych sił w repertuarze progresywnym, nagrywając koncert na orkiestrę i grupę rockową.
Prawdziwa sława grupy rozpoczęła się w roku 1970, kiedy to skrystalizował się skład i ostatecznie wykształciło brzmienie. Niektórzy krytycy twierdzą, że cały ruch heavymetalowy wywodzi się od płyty Deep Purple in Rock wydanej w tym roku. Była ona oparta na rozbudowanych solówkach gitarowych i organowych, złożonych z melodyjnych riffów, oraz częstych imitacjach, charakterystycznym śpiewie i solidnie grającej sekcji rytmicznej. Deep Purple znalazło złoty środek pomiędzy prostym brzmieniem ówczesnego hard rocka, a nieco pretensjonalnym rockiem progresywnym. Z lat 1970-1973 pochodzi większość przebojów grupy. W roku 1972 zespół wydał album Machine Head, który uznawany jest za największe dokonanie grupy. To właśnie z tego albumu pochodzi najbardziej rozpoznawany utwór zespołu – "Smoke on the Water". Zespół rozpadł się w 1976 roku lecz w 1984 został reaktywowany i nagrał dwie płyty – Perfect Strangers oraz The House of Blue Light. Po trasie koncertowej promującej ten album doszło do kolejnego rozłamu w zespole - narastający konflikt pomiędzy Gillanem i Blackmorem spowodował opuszczenie grupy przez wokalistę. Jego miejsce zajął Joe Lynn Turner, wpółpracujący wcześniej z Blackmorem w zespole Rainbow. Skład ten nagrał płytę "Slaves and Masters". Album ten, odbiegający od wcześniejszych płyt Deep Purple, należy do najsłabszych płyt zespołu. Podczas pracy nad kolejnym albumem Joe Lynn został, z inicjatywy Lorda, Glovera i Paice'a, zastąpiony przez Gillana, co było sporym zaskoczeniem - Gillan w wywiadach zapowiadał, że jego przygoda z Deep Purple to już przeszłość. W tym, najbardziej znanym składzie, w 1993 roku została nagrana płyta The Battle Rages On... (Bitwa nadal wrze), którego tytuł znakomicie oddawał atmosferę napięcia między gitarzystą a wokalistą zespołu, która panowała już od pierwszego odejścia Iana Gillana z zespołu. Po tej właśnie płycie odszedł lider Ritchie Blackmore, zastąpiony na czas drugiej części trasy koncertowej przez Joe Satrianiego. Mimo dobrze układającej się współpracy Joe nie zdecydował się na dołączenie do Deep Purple na stałe. Stanowisko gitarzysty zespołu, jak się okazało już na stałe, objął Steve Morse - w 1994 roku zostaje oficjalnie gitarzystą „purpurowych”. W 2002 roku odszedł organista Jon Lord, którego zastąpił Don Airey.
poniedziałek, 12 grudnia 2011
Guns N' Roses
Amerykański zespół rockowy powstały w 1985 grający głównie hard rock. Powstały z połączenia dwóch zespołów - L.A. Guns i Hollywood Rose. Znany ze swego charakterystycznego brzmienia, w którym dominowały melodyjne duety gitar elektrycznych Slasha i Izzy'ego Stradlina oraz wysoki śpiew Axla Rose'a. Ma też na swoim koncie szereg ballad rockowych.
Grupa była "kamieniem milowym" na długiej drodze historii rockowej rebelii. Uzyskała, całkiem zresztą zasłużenie, miano bad boys (a także the most dangerous band in the world) końca lat osiemdziesiątych XX wieku. Rozpoczynając swą działalność w 1985 miała spore trudności w przebiciu się na rynku. Nieustanne koncertowanie, w końcu wyrobiło grupę fanów, wystarczającą do pokonania inercji rynku muzycznego. Od tego czasu Guns N' Roses stało się jednym z najpopularniejszych amerykańskich zespołów rockowych. Wskutek tarć personalnych, w początkach lat dziewięćdziesiątych grupa zniknęła ze sceny, ale nie zawiesiła swego istnienia. Powrót na scenę stał się jednak możliwy z nowymi muzykami, wobec nieprzejednanego stanowiska ex-członków zespołu, odmawiających współpracy z Axlem, który z kolei jest właścicielem praw do nazwy grupy. Pierwszy skład jako Hollywood Rose stanowili: Axl Rose (wokal), Izzy Stradlin (gitara rytmiczna), Rob Gardner (perkusja), Tracii Guns (gitara prowadząca) i Ole Beich (gitara basowa)
Wskutek kłótni Rose'a i Stradlina z resztą zespołu, pozostali członkowie odeszli z powrotem do L.A. Guns. Do Axla i Izzy'ego dołączył wkrótce basista Duff McKagan, który też przedstawił sobie resztki Hollywood Rose ze Slashem i Stevenem Adlerem, którzy w tym czasie tworzyli dwuosobowy zespół Road Crew. Cała piątka zgrała się tuż przed pierwszą "trasą" po klubach zachodniego wybrzeża USA załatwioną przez Duffa i tak powstała grupa Guns N' Roses. Mieliśmy wtedy do czynienia także z najlepszym i najdłużej grającym składem zespołu. Jeszcze w 1985 roku nagrali pierwsze demo, następnie drugie w 1986 roku już nieco poważniejsze, które wysłali do firm płytowych - kilka nagrań z tego demo znalazło się na ich pierwszej EP. Demo bardzo spodobało się wytwórni Geffen Records, którzy już wcześniej zwrócili na zespół uwagę za czasów ich występów w nocnych klubach. W 1987 roku ukazała się ich pierwsza duża płyta stając się jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki rockowej. Solówki Slasha, kompozycje Izzy'ego Stradlina i energiczne, często wulgarne teksty śpiewane przez Axla do dzisiaj znajdują nowych fanów i nowych nabywców. W tamtym okresie Guns N' Roses miało najgorszą opinię - niejednokrotnie odmawiano im meldunków w hotelach gdzie już ich znano lub gdzie wcześniej dotarła przed nimi ich sława - znani byli z tego, że doszczętnie demolowali swoje pokoje, prym wiódł tu wokalista Axl, który nie tylko niszczył wszystko co wpadło w oczy, ale kuł dziury w ścianach i wyrywał kable.
W wyniku problemów z narkotykami w maju 1990, Steven Adler został wyrzucony z zespołu. Na jego miejscu grało kilku perkusistów w czasie nagrań do płyt Use Your Illusion, a w końcu jeden z nich - Matt Sorum z formacji The Cult został na stałe. Ponadto mniej więcej w tym samym czasie zespół zasilony został klawiszowcem Dizzy Reedem, którego sceniczny debiut miał miejsce w Rio de Janeiro podczas drugiej edycji festiwalu Rock in Rio 20 stycznia 1991 roku. We wrześniu 1991 roku, po wydaniu podwójnego albumu Use Your Illusion grupę na własne życzenie opuścił Izzy Stradlin. W listopadzie tego samego roku gitarzystą zespołu został Gilby Clarke z formacji Kills for Thrills.
Po zakończeniu gigantycznej "Use your Illusion Tour" i wydaniu w międzyczasie płyty The Spaghetti Incident doszło do spięć w zespole. Z grupy wyrzucony został Gilby Clarke. Z zespołem grali Paul Huge, a także gitarzysta zespołu Ozzy'ego Osbourne'a Zakk Wylde. Stopniowo jednak skład zespołu zaczął się kruszyć. Z Guns N' Roses pożegnali się: w 1996 roku Slash, w 1997 Matt Sorum i Duff McKagan. Tym samym ostatnim członkiem oryginalnego składu pozostał Axl Rose. Po okresie milczenia zespół dał 2 koncerty (sylwestrowy występ w House of Blues w Las Vegas w 2001, oraz podczas trzeciej edycji Rock in Rio) w nowym składzie: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Paul Huge (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed i Chris Pittman (instrumenty klawiszowe)
Fanów niemile zaskoczyła kiepska forma Axla Rose oraz to, że barwa jego głosu uległa zmianie (znikł charakterystyczny skrzek, który zaczął powracać dopiero około roku 2002). Na dodatek po koncercie w House of Blues pojawiły się komentarze sugerujące, że Axl skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory "starych" Guns N' Roses i wciąż na nich zarabiać[3].
Jeszcze przed rozpoczęciem tras koncertowych po Europie i późniejszej po Ameryce w 2002 ze składu usunięty został Paul Huge, a na jego miejsce przyjęty został Richard Fortus. W takim składzie Guns N' Roses zagrali na przerwanej w połowie amerykańskiej trasie w 2002 roku: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed, Chris Pittman (instrumenty klawiszowe). Około rok później z zespołu odszedł gitarzysta Buckethead.
1 kwietnia 2005 roku wyciekł utwór pod tytułem IRS, na początku były to tylko krótkie urywki lecz po pewnym czasie ukazała się prawie pełna wersja utworu (prawdopodobnie brakuje początku). Wydawało się że w tym roku ukaże się płyta Chinese Democracy. Pojawiło się wiele plotek na jej temat, także manager Guns N' Roses - Merck Mercuriadis mówił, że rok 2005 będzie rokiem Guns N' Roses. Na przełomie listopada i grudnia basista zespołu Tommy Stinson powiedział w jednym z wywiadów, że nowy album jest w tej chwili w trakcie miksowania.
13 stycznia 2006 Axl Rose pokazał się publicznie na przyjęciu zorganizowanym z okazji promocji nowej płyty zespołu Korn. W wywiadzie dla pisma Rolling Stone zapowiedział, że w tym roku fani usłyszą muzykę. Nie sprecyzował jednak, czy chodzi o płytę, singel, czy o utwór do filmu. Nieco wcześniej były gitarzysta Slash powiedział, że według jego informacji płyta Chinese Democracy ukaże się w marcu 2006. W wywiadzie dla Ediego Trunka Axl Rose powiedział, że płyta zostanie wydana jesienią, ewentualnie późną jesienią.
12 maja 2006 nowym gitarzystą grupy został oficjalnie Ron Thal znany również jako Bumblefoot. Aktualny skład zespołu to: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne) i Frank Ferrer (perkusja; w zastępstwie Braina Mantii)
W maju 2006 roku zespół wyruszył w trasę koncertową promującą nie wydany dotychczas album Chinese Democracy Pod koniec europejskiej trasy Briana, który wrócił do domu zajmować się nowonarodzonym dzieckiem, zastąpił Frank Ferrer. 15 czerwca 2006 na stadionie Legii w Warszawie odbył się koncert Guns N' Roses, na którym gościnnie wystąpił były gitarzysta i współzałożyciel zespołu Izzy Stradlin. 13 lipca 2008 podczas targów gier E3 ogłoszono, że piosenka Guns N' Roses pod tytułem "Shackler's Revenge" znajdzie się w grze konsolowej Rock Band 2. Jest to pierwsza piosenka wydana przez zespół od 1999 roku.
Kolejna nowa piosenka "If the world" ma pojawić się podczas napisów końcowych filmu Body Of Lies. 20 października 2008 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiło się potwierdzenie, że Chinese Democracy ukaże się 23 listopada 2008. 21 listopada 2008 płyta ukazała się w Polsce.
22 marca 2009 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiła się informacja o odejściu Robina Fincka. Zastąpił go gitarzysta DJ Ashba. Aktualny skład zespołu to : Axl Rose (śpiew), DJ Ashba (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne), Frank Ferrer (perkusja) i Brain Mantia (perkusja).
14 września 2009 ogłoszono,że zespół ruszy w trasę koncertową. Pierwszą, azjatycką część trasy, Guns N' Roses zainaugurowali występem 11 grudnia 2009 w Tajpej. Z kolei w Osace (16 grudnia 2009) zagrali jeden ze swych najdłuższych koncertów. Po raz pierwszy można było usłyszeć na żywo Catcher in The Rye, Scraped oraz Prostitute z albumu Chinese Democracy.
Azjatycka część trasy koncertowej trwać ma do 19 grudnia, następnie od 13 stycznia do 4 lutego 2010 będzie można zobaczyć Guns N' Roses w Kanadzie. Od 7 marca 2010 r. planowana jest trasa po Ameryce Południowej.
Z dniem 2 września 2011 r. zespół ruszył w trasę po obu Amerykach oraz Meksyku, inaugurując ją na festiwalu Rock In Rio, gdzie po raz pierwszy od 18 lat usłyszeć można było piosenkę Estranged[4].
Według najnowszych informacji Axl Rose, wokalista Guns N' Roses jest gotów podjąć prace nad nową płytą.
Grupa była "kamieniem milowym" na długiej drodze historii rockowej rebelii. Uzyskała, całkiem zresztą zasłużenie, miano bad boys (a także the most dangerous band in the world) końca lat osiemdziesiątych XX wieku. Rozpoczynając swą działalność w 1985 miała spore trudności w przebiciu się na rynku. Nieustanne koncertowanie, w końcu wyrobiło grupę fanów, wystarczającą do pokonania inercji rynku muzycznego. Od tego czasu Guns N' Roses stało się jednym z najpopularniejszych amerykańskich zespołów rockowych. Wskutek tarć personalnych, w początkach lat dziewięćdziesiątych grupa zniknęła ze sceny, ale nie zawiesiła swego istnienia. Powrót na scenę stał się jednak możliwy z nowymi muzykami, wobec nieprzejednanego stanowiska ex-członków zespołu, odmawiających współpracy z Axlem, który z kolei jest właścicielem praw do nazwy grupy. Pierwszy skład jako Hollywood Rose stanowili: Axl Rose (wokal), Izzy Stradlin (gitara rytmiczna), Rob Gardner (perkusja), Tracii Guns (gitara prowadząca) i Ole Beich (gitara basowa)
Wskutek kłótni Rose'a i Stradlina z resztą zespołu, pozostali członkowie odeszli z powrotem do L.A. Guns. Do Axla i Izzy'ego dołączył wkrótce basista Duff McKagan, który też przedstawił sobie resztki Hollywood Rose ze Slashem i Stevenem Adlerem, którzy w tym czasie tworzyli dwuosobowy zespół Road Crew. Cała piątka zgrała się tuż przed pierwszą "trasą" po klubach zachodniego wybrzeża USA załatwioną przez Duffa i tak powstała grupa Guns N' Roses. Mieliśmy wtedy do czynienia także z najlepszym i najdłużej grającym składem zespołu. Jeszcze w 1985 roku nagrali pierwsze demo, następnie drugie w 1986 roku już nieco poważniejsze, które wysłali do firm płytowych - kilka nagrań z tego demo znalazło się na ich pierwszej EP. Demo bardzo spodobało się wytwórni Geffen Records, którzy już wcześniej zwrócili na zespół uwagę za czasów ich występów w nocnych klubach. W 1987 roku ukazała się ich pierwsza duża płyta stając się jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki rockowej. Solówki Slasha, kompozycje Izzy'ego Stradlina i energiczne, często wulgarne teksty śpiewane przez Axla do dzisiaj znajdują nowych fanów i nowych nabywców. W tamtym okresie Guns N' Roses miało najgorszą opinię - niejednokrotnie odmawiano im meldunków w hotelach gdzie już ich znano lub gdzie wcześniej dotarła przed nimi ich sława - znani byli z tego, że doszczętnie demolowali swoje pokoje, prym wiódł tu wokalista Axl, który nie tylko niszczył wszystko co wpadło w oczy, ale kuł dziury w ścianach i wyrywał kable.
W wyniku problemów z narkotykami w maju 1990, Steven Adler został wyrzucony z zespołu. Na jego miejscu grało kilku perkusistów w czasie nagrań do płyt Use Your Illusion, a w końcu jeden z nich - Matt Sorum z formacji The Cult został na stałe. Ponadto mniej więcej w tym samym czasie zespół zasilony został klawiszowcem Dizzy Reedem, którego sceniczny debiut miał miejsce w Rio de Janeiro podczas drugiej edycji festiwalu Rock in Rio 20 stycznia 1991 roku. We wrześniu 1991 roku, po wydaniu podwójnego albumu Use Your Illusion grupę na własne życzenie opuścił Izzy Stradlin. W listopadzie tego samego roku gitarzystą zespołu został Gilby Clarke z formacji Kills for Thrills.
Po zakończeniu gigantycznej "Use your Illusion Tour" i wydaniu w międzyczasie płyty The Spaghetti Incident doszło do spięć w zespole. Z grupy wyrzucony został Gilby Clarke. Z zespołem grali Paul Huge, a także gitarzysta zespołu Ozzy'ego Osbourne'a Zakk Wylde. Stopniowo jednak skład zespołu zaczął się kruszyć. Z Guns N' Roses pożegnali się: w 1996 roku Slash, w 1997 Matt Sorum i Duff McKagan. Tym samym ostatnim członkiem oryginalnego składu pozostał Axl Rose. Po okresie milczenia zespół dał 2 koncerty (sylwestrowy występ w House of Blues w Las Vegas w 2001, oraz podczas trzeciej edycji Rock in Rio) w nowym składzie: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Paul Huge (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed i Chris Pittman (instrumenty klawiszowe)
Fanów niemile zaskoczyła kiepska forma Axla Rose oraz to, że barwa jego głosu uległa zmianie (znikł charakterystyczny skrzek, który zaczął powracać dopiero około roku 2002). Na dodatek po koncercie w House of Blues pojawiły się komentarze sugerujące, że Axl skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory "starych" Guns N' Roses i wciąż na nich zarabiać[3].
Jeszcze przed rozpoczęciem tras koncertowych po Europie i późniejszej po Ameryce w 2002 ze składu usunięty został Paul Huge, a na jego miejsce przyjęty został Richard Fortus. W takim składzie Guns N' Roses zagrali na przerwanej w połowie amerykańskiej trasie w 2002 roku: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Buckethead (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed, Chris Pittman (instrumenty klawiszowe). Około rok później z zespołu odszedł gitarzysta Buckethead.
1 kwietnia 2005 roku wyciekł utwór pod tytułem IRS, na początku były to tylko krótkie urywki lecz po pewnym czasie ukazała się prawie pełna wersja utworu (prawdopodobnie brakuje początku). Wydawało się że w tym roku ukaże się płyta Chinese Democracy. Pojawiło się wiele plotek na jej temat, także manager Guns N' Roses - Merck Mercuriadis mówił, że rok 2005 będzie rokiem Guns N' Roses. Na przełomie listopada i grudnia basista zespołu Tommy Stinson powiedział w jednym z wywiadów, że nowy album jest w tej chwili w trakcie miksowania.
13 stycznia 2006 Axl Rose pokazał się publicznie na przyjęciu zorganizowanym z okazji promocji nowej płyty zespołu Korn. W wywiadzie dla pisma Rolling Stone zapowiedział, że w tym roku fani usłyszą muzykę. Nie sprecyzował jednak, czy chodzi o płytę, singel, czy o utwór do filmu. Nieco wcześniej były gitarzysta Slash powiedział, że według jego informacji płyta Chinese Democracy ukaże się w marcu 2006. W wywiadzie dla Ediego Trunka Axl Rose powiedział, że płyta zostanie wydana jesienią, ewentualnie późną jesienią.
12 maja 2006 nowym gitarzystą grupy został oficjalnie Ron Thal znany również jako Bumblefoot. Aktualny skład zespołu to: Axl Rose (śpiew), Robin Finck (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Brain Mantia (perkusja), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne) i Frank Ferrer (perkusja; w zastępstwie Braina Mantii)
W maju 2006 roku zespół wyruszył w trasę koncertową promującą nie wydany dotychczas album Chinese Democracy Pod koniec europejskiej trasy Briana, który wrócił do domu zajmować się nowonarodzonym dzieckiem, zastąpił Frank Ferrer. 15 czerwca 2006 na stadionie Legii w Warszawie odbył się koncert Guns N' Roses, na którym gościnnie wystąpił były gitarzysta i współzałożyciel zespołu Izzy Stradlin. 13 lipca 2008 podczas targów gier E3 ogłoszono, że piosenka Guns N' Roses pod tytułem "Shackler's Revenge" znajdzie się w grze konsolowej Rock Band 2. Jest to pierwsza piosenka wydana przez zespół od 1999 roku.
Kolejna nowa piosenka "If the world" ma pojawić się podczas napisów końcowych filmu Body Of Lies. 20 października 2008 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiło się potwierdzenie, że Chinese Democracy ukaże się 23 listopada 2008. 21 listopada 2008 płyta ukazała się w Polsce.
22 marca 2009 na oficjalnej stronie internetowej zespołu pojawiła się informacja o odejściu Robina Fincka. Zastąpił go gitarzysta DJ Ashba. Aktualny skład zespołu to : Axl Rose (śpiew), DJ Ashba (gitara prowadząca), Ron Thal (gitara prowadząca), Richard Fortus (gitara rytmiczna), Tommy Stinson (gitara basowa), Dizzy Reed (instrumenty klawiszowe), Chris Pittman (instrumenty klawiszowe i efekty specjalne), Frank Ferrer (perkusja) i Brain Mantia (perkusja).
14 września 2009 ogłoszono,że zespół ruszy w trasę koncertową. Pierwszą, azjatycką część trasy, Guns N' Roses zainaugurowali występem 11 grudnia 2009 w Tajpej. Z kolei w Osace (16 grudnia 2009) zagrali jeden ze swych najdłuższych koncertów. Po raz pierwszy można było usłyszeć na żywo Catcher in The Rye, Scraped oraz Prostitute z albumu Chinese Democracy.
Azjatycka część trasy koncertowej trwać ma do 19 grudnia, następnie od 13 stycznia do 4 lutego 2010 będzie można zobaczyć Guns N' Roses w Kanadzie. Od 7 marca 2010 r. planowana jest trasa po Ameryce Południowej.
Z dniem 2 września 2011 r. zespół ruszył w trasę po obu Amerykach oraz Meksyku, inaugurując ją na festiwalu Rock In Rio, gdzie po raz pierwszy od 18 lat usłyszeć można było piosenkę Estranged[4].
Według najnowszych informacji Axl Rose, wokalista Guns N' Roses jest gotów podjąć prace nad nową płytą.
środa, 23 listopada 2011
Historia muzyki: Van Halen
Van Halen – grupa hardrockowa, powstała w 1972 roku w Pasadenie (stan Kalifornia), najpierw pod nazwą Mammoth. Już pierwszy album zespołu osiągnął ogromny sukces komercyjny oraz artystyczny. Edward Van Halen został obwołany wirtuozem gitary, a zespół bił rekordy sprzedaży biletów na swoje szalone koncerty. Do dnia dzisiejszego Van Halen sprzedał ponad 80 milionów płyt dzięki czemu zajmuje 19 miejsce na liście artystów, którzy sprzedali największą liczbę płyt. Biorąc pod uwagę same Stany Zjednoczone zespół sprzedał 56 milionów płyt, z których dwa albumy: Van Halen I oraz 1984 sprzedały się w liczbie ponad 10 milionów egzemplarzy. Tylko 6 innych zespołów może pochwalić się podobnym osiągnięciem za oceanem: The Beatles, Metallica, Led Zeppelin, Pink Floyd, AC/DC oraz Def Leppard.
Album Van Halen I okazał się jednym z najbardziej udanych debiutów w historii muzyki rockowej. Pod tym względem album porównywany jest do debiutanckich płyt: Led Zeppelin, The Jimi Hendrix Experience, Black Sabbath, Metallica czy Guns N' Roses.
Po nagraniu albumu 1984 z zespołu odszedł charyzmatyczny wokalista David Lee Roth, który zdecydował się na rozpoczęcie kariery solowej. Nie był to zbyt dobry moment na rozstanie ponieważ płyta, na której pojawił się ponadczasowy Jump sprzedawała się rewelacyjnie. W roku 1985 oficjalnym następcą Rotha został Sammy Hagar znany z występów solowych oraz z zespołu Montrose. Pomimo licznych spekulacji o rychłym rozpadzie zespołu Van Halen, kwartet potwierdził swoją klasę znakomicie przyjętym albumem 5150. Sammy Hagar znacznie starszy od pozostałych członków Van Halen nagrał z zespołem również kolejne albumy: OU812, For Unlawful Carnal Knowledge oraz Balance. Po nagraniu płyty Balance oraz odbyciu trasy koncertowej Hagar odszedł z zespołu.
Co ciekawe po odejściu Hagara przez moment oficjalnym wokalistą Van Halen został ponownie David Lee Roth. Zespół w pierwotnym składzie pojawił się nawet na corocznych nagrodach muzycznych 1996 MTV Video Music Awards. Do powrotu Lee Rotha do zespołu jednak nie doszło a Hagara w zespole ostatecznie zastąpił Gary Cherone znany z Extreme. Nagrana z Cherone płyta Van Halen III nie odniosła zbyt okazałego sukcesu komercyjnego natomiast trasa koncertowa, podczas której zespół grał również piosenki z ery Davida Lee Rotha, okazała się umiarkowanym sukcesem. Zespół przystąpił do nagrywania kolejnego albumu jednak w trakcie sesji nagraniowej, w listopadzie 1999 roku, Gary Cherone zdecydował się opuścić Van Halen.
W 2003 roku po raz kolejny wokalistą Van Halen został Sammy Hagar. Zespół zdążył jedynie zagrać wspólną trasę koncertową po czym Hagar w roku 2005 po raz kolejny odszedł z zespołu.
W roku 2006 doszło do spodziewanego już 10 lat wcześniej powrotu Davida Lee Rotha. Razem z Lee Rothem oraz z Wolfgangiem Van Halenem zespół wyruszył na trasę koncertową po całych Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe tym razem do współpracy bracia Van Halen nie zaprosili Michaela Anthony, w związku z czym powrót po 21 latach Rotha nie był równoznaczny z powrotem Van Halen do oryginalnego składu. Syn Ediego - Wolfgang w momencie rozpoczęcia trasy koncertowej w roku 2007 miał zaledwie 16 lat. Trasa koncertowa Van Halen z Davidem Lee Rothem okazała się spektakularnym sukcesem komercyjnym i przyniosła ponad 100 milionów dolarów zysku. Z zapowiedzi zespołu wynika, iż już niedługo na rynku pojawi się DVD z zapisem jednego z koncertów a już wkrótce zespół wspólnie z Davidem Lee Rothem przystąpi do nagrywania nowej płyty studyjnej.
W 2007 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Obecny skład
Alex Van Halen – perkusja (1972–)
Eddie Van Halen – gitary, klawisze, dodatkowy wokal (1972–)
David Lee Roth – wokal (1974–1985, 1996, 1999–2000, 2001, 2007–)
Wolfgang Van Halen – gitara basowa,gitara (2004–2006, 2007–)
Byli członkowie
Mark Stone – gitara basowa (1972–1974)
Michael Anthony – gitara basowa, dodatkowy wokal (1974–2006)
Sammy Hagar – wokal (1985–1996, 2004–2006)
Gary Cherone – wokal (1997–1999)
Album Van Halen I okazał się jednym z najbardziej udanych debiutów w historii muzyki rockowej. Pod tym względem album porównywany jest do debiutanckich płyt: Led Zeppelin, The Jimi Hendrix Experience, Black Sabbath, Metallica czy Guns N' Roses.
Po nagraniu albumu 1984 z zespołu odszedł charyzmatyczny wokalista David Lee Roth, który zdecydował się na rozpoczęcie kariery solowej. Nie był to zbyt dobry moment na rozstanie ponieważ płyta, na której pojawił się ponadczasowy Jump sprzedawała się rewelacyjnie. W roku 1985 oficjalnym następcą Rotha został Sammy Hagar znany z występów solowych oraz z zespołu Montrose. Pomimo licznych spekulacji o rychłym rozpadzie zespołu Van Halen, kwartet potwierdził swoją klasę znakomicie przyjętym albumem 5150. Sammy Hagar znacznie starszy od pozostałych członków Van Halen nagrał z zespołem również kolejne albumy: OU812, For Unlawful Carnal Knowledge oraz Balance. Po nagraniu płyty Balance oraz odbyciu trasy koncertowej Hagar odszedł z zespołu.
Co ciekawe po odejściu Hagara przez moment oficjalnym wokalistą Van Halen został ponownie David Lee Roth. Zespół w pierwotnym składzie pojawił się nawet na corocznych nagrodach muzycznych 1996 MTV Video Music Awards. Do powrotu Lee Rotha do zespołu jednak nie doszło a Hagara w zespole ostatecznie zastąpił Gary Cherone znany z Extreme. Nagrana z Cherone płyta Van Halen III nie odniosła zbyt okazałego sukcesu komercyjnego natomiast trasa koncertowa, podczas której zespół grał również piosenki z ery Davida Lee Rotha, okazała się umiarkowanym sukcesem. Zespół przystąpił do nagrywania kolejnego albumu jednak w trakcie sesji nagraniowej, w listopadzie 1999 roku, Gary Cherone zdecydował się opuścić Van Halen.
W 2003 roku po raz kolejny wokalistą Van Halen został Sammy Hagar. Zespół zdążył jedynie zagrać wspólną trasę koncertową po czym Hagar w roku 2005 po raz kolejny odszedł z zespołu.
W roku 2006 doszło do spodziewanego już 10 lat wcześniej powrotu Davida Lee Rotha. Razem z Lee Rothem oraz z Wolfgangiem Van Halenem zespół wyruszył na trasę koncertową po całych Stanach Zjednoczonych. Co ciekawe tym razem do współpracy bracia Van Halen nie zaprosili Michaela Anthony, w związku z czym powrót po 21 latach Rotha nie był równoznaczny z powrotem Van Halen do oryginalnego składu. Syn Ediego - Wolfgang w momencie rozpoczęcia trasy koncertowej w roku 2007 miał zaledwie 16 lat. Trasa koncertowa Van Halen z Davidem Lee Rothem okazała się spektakularnym sukcesem komercyjnym i przyniosła ponad 100 milionów dolarów zysku. Z zapowiedzi zespołu wynika, iż już niedługo na rynku pojawi się DVD z zapisem jednego z koncertów a już wkrótce zespół wspólnie z Davidem Lee Rothem przystąpi do nagrywania nowej płyty studyjnej.
W 2007 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Obecny skład
Alex Van Halen – perkusja (1972–)
Eddie Van Halen – gitary, klawisze, dodatkowy wokal (1972–)
David Lee Roth – wokal (1974–1985, 1996, 1999–2000, 2001, 2007–)
Wolfgang Van Halen – gitara basowa,gitara (2004–2006, 2007–)
Byli członkowie
Mark Stone – gitara basowa (1972–1974)
Michael Anthony – gitara basowa, dodatkowy wokal (1974–2006)
Sammy Hagar – wokal (1985–1996, 2004–2006)
Gary Cherone – wokal (1997–1999)
Subskrybuj:
Posty (Atom)